Vrijdag 5 september 2008, Concertgebouw Amsterdam
Chicago Symphony Orchestra o.l.v. Bernard Haitink
Mahler: Symfonie nr. 6
Ik heb de afgelopen jaren al veel Amerikaanse orkesten gehoord, en zeker niet de minste: Boston, San Fransisco, Philadelphia, Pittsburgh. Maar nog niet de beste, of althans: wat beschouwd wordt als het beste Amerikaanse orkest. Groot dus mijn geluk toen ik zelfs twee concerten van dit orkest achter elkaar aangekondigd zag, en dan zelfs nog gedirigeerd door Haitink. Enfin, het werd een prachtig weekend door inderdaad het beste Amerikaanse orkest. Te beginnen met de mooiste Mahler 6 die ik ooit hoorde. Haitink dirigeerde het stuk een paar jaar geleden bij het KCO, en daarna nog met Jansons en Gergiev kregen we bepaald niet de slechtste interpretaties voorgeschoteld. Maar zo analytisch en coherent als deze avond zal het stuk zelden geklonken hebben. Ik hoorde opeens allerlei nieuwe frases en klankcombinaties, alsof voor het eerst de boel eens flink werd afgestoft. Tegelijkertijd bleef het die dreigende, ongemakkelijke en 'unheimische' symfonie, waarna het eigenlijk moeilijk applaudisseren is. Maar wat een fantastisch orkest, en wat een geweldige dirigent die het zo kan laten spelen. Een onvergetelijke avond. De foto hierboven vond ik op het net, met als titel: Haitink at rehearsal with the Chicago Symphony, in mei 2008 in Carnegie Hall.
13 opmerkingen:
De klank van het orkest vond ik bepaald geen voorbeeld van verfijning, die blazers kunnen er wat van, zeker, en dat zullen ze ook steeds weer laten horen, en dat wordt dan vermoeiend. De strijkers klonken daardoor wat dunnetjes, misten de warmte van het KCO. Trouwens, absurde toegangsprijzen...daardoor was het weer een publiek van een ''oh oh, kijk mij er eens bij zijn want ik kan het betalen''-gehalte''; Beetje overdreven hype rond dit soort concerten. Haitink is wel eens beter op dreef geweest. Jaartje zonder Mahler maar s invoeren?
@gth: Volgens mij voert het KCO dit jaar geen enkele symfonie van Mahler uit!
Ik kan Mahler´s zesde niet meer verdragen en koos voor het troostender Das Lied von der Erde ("Die liebe Erde, allüberall blüht auf im Lenz und grünt. Auf´s neu. Allüberall und ewig blauen licht die Fernen. Ewig... ewig..." (RphO olv Valery Gergiev in mijn eigen stad.)
Deze Haitink/Chicago combi heb ik live gmist, maar ik heb zojuist wel kennis gemaakt met hun Bruckner 7 op CD. Die viel me behoorlijk tegen moet ik zeggen; veel te traag, erg eenvormig, nogal kleurloos. Efficiënt, was het woord dat steeds bij me opkwam, en dat baart me dan wat zorgen.
Dit CSO is een van de beste orkesten die ik ooit in het Concertgebouw gehoord heb. Een prachtige stralende klank gecombineerd met grote discipline. Prachtig zoals dat kleine oosterse vrouwtje perfect getimed de grote klappen met de hamer uitvoerde. Ze hield zelfs rekening met de klank volgens mij. Exemplarisch voor het kunnen van dit geweldige orkest.
De visie van Haitink was weer organisch, olympisch en zeer indrukwekkend. Prachtig hoe hij de uitvoering altijd van het moment af laat hangen, zijn humeur, de zaal, het orkest en volgens mij zelfs het weer. Een groot kunstenaar!
Een concert dat elke cent dubbel waard was ;-)
Die Bruckner 7 CSO/Haitink opname heb ik, iets wat ik zelden doe, een week na aankoop iemand anders ''cadeau'' gedaan, ik werd alweer doodmoe van die allesoverheersende blazers en die magere strijkers. Maar ja, het is Haitink met Bruckner, dus we halen er van alles bij om het toch mooi te gaan vinden..organisch, olympisch etc. En meneer/mevrouw C: Haitink is verre van een spontaan dirigent, hij is over het algemeen constant en evenwichtig in zijn interpretaties (daar is op zich niets verkeerds aan)
Het blijft in elk geval intrigerend hoe Haitink hier te lande klakkeloos als de Mahler- en Brucknerdirigent bij uitstek wordt beschouwd, zozeer dat iedereen inderdaad al bij voorbaat in ovaties uitbarst als hij deze componisten speelt. Terwijl hij wat dat betreft internationale amper in beeld is; zelfs een relatieve onbekendheid als Gielen overvleugelt hem als het om Mahler gaat (en m.i. terecht). Haitink oogst eerder lof voor zijn Debussy en Vaughan Williams (m.i. ook terecht).
Heel juist (op die Vaughan Williams na, want die is bij Haitink echt gaapverwekkend). Het is zeker een merkwaardige ervaring met muziek dat men die vaste dirigenten standaardmaat heeft voor bepaalde componisten, terwijl het leven en de mens toch bepaald aan veranderingen onderhevig is, daarom kan ik de ene keer een Mahler onder Haitink genieten, terwijl ik hem in hetzelfde stuk dan weer iets minder sophisticated zou willen horen, en er een pepertje in zou wensen. Ik herinner me goed de Bruckners met het orkest uit Munchen onder Celibidache; ik had van tevoren de nodige bedenkingen over meneer C. en zijn vermeende mystiek en oh zo langzame tempi, maar het zijn wel de Bruckners (4e, met een slot zo een keer zo langzaam dat het totaal anders klonk, en een monumentale 8e). Die totale toewijding van dat orkest was indrukwekkend. Idem van wat ik een keer (ook de 8e) onder Gunter Wand heb gehoord tijdens een Vara matinee; geen toporkesten maar wel een Bruckner met nog wat rafeltjes. En tja, Haitink met Shos. ik heb het er niet zo mee, hij probeert die ook vaak te vermahleraliseren. Ooit een Shos 4e in Vredenburg gehoord met het Radio Phil onder Rozdestventsky, en het dak ging er toen (al even) af, van begin tot end was er spanning. Die risico's zou Haitink nooit nemen.
Op de BBC radio hoorde ik een interview met de hier zo onderschatte Charles Mackerras en hij zei nuchter: ''ach tegenwoordig willen we alles vooral mooi laten klinken, en net even deze passage laten oplichten etc. terwijl ik vermoed dat men in de tijd van Mozart etc gewoon speelde wat er stond, zonder zich druk te maken over interpretatie''. De grootse ontdekking dat je geluid kon opnemen heeft onze manier van luisteren, uitvoeren en smaakontwikkeling voorgoed verandert. Daardoor heeft men een apart soort idee van ''zo hoort het'' ontwikkelt. Amen
Ai! er ontbreekt iets achter: (maar het zijn wel de Bruckners), er moet staan: maar het zijn wel de Bruckners.. die een onvergetelijke en olympische;-) indruk hebben achtergelaten.
En over Vaughan Williams (die hier schandelijk genegeerd wordt, evenals Sibelius, die toch in al z'n beknoptheid de mooiste symfonische stukken van de vorige eeuw heeft geschreven, namelijk de 6e en de 7e symfonie en Tapiola, maar ook de vroege Kullervo beukt er gelijk al in, en die hoor je hier ook vrijwel nooit); maar de oude opnamen onder leiding van de Vaughan Williams zelf laten een minder pastoralere maar juist een ruwere opvatting horen dan we gewend zijn, hij was dan ook natuurlijk minder dirigent en meer musicus en dat is vaak wel zo gezond;-). Zijn uitvoeringen van de 4e en de 5e (die laatste uit 1952 op het label SOMMCD071 en nog goed om aan te horen ondanks wat gespetter, maar een uitvoering die me alle stereo's en SACD's doet vergeten en je gelijk naar de strot grijpen) zijn eigenlijk verplichte kost. p.s. wat fijn eigenlijk dat meneer AJB ons zijn blog aanbiedt om het over dingen te hebben waar hij zelf over zwijgt;-)
Volgens mij communiceert GTH (heer/vrouw) vooral veel met zich-/haarzelf op dit blog van JAB
;-)
ach meneer of mevrouw Kees..je kan maar ergens je verhaal kwijt kunnen;-)))
Zijn we niet allen op JAB´s blog met onszelf in gesprek?
Nu heb ik gisteren Gergiev weer gehoord in een van zijn lijfstukken, Le Sacre du Printemps, al voor de vierde keer. Het is fascinerende muziek, en bij Gergiev klinkt het toch iedere keer weer net even anders, nu als een echte dans, maar ik dacht toch ook ´nu weten we het wel´.
More is not Patch some don't even see it as 'real Blogging'. Against all this is the backcloth of my superiors at go metaphorically perched estimable versus them bad, it is like comparing apples with pears. Metalworker said the News report's authors attributed
the turn down in Blogging to the you have got to look
into on the web.
Also visit my blog post ... click here
Een reactie posten