30 mei 2016

Concert 6 mei 2016

Vrijdag 6 mei, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Gustavo Gimeno
Radu Lupu, piano

Beethoven: Pianoconcert nr. 1
Rijnvos: Union Square Dance
Schumann: Symfonie nr. 1

Radu Lupu hoorde ik in 2009 bij het KCO o.l.v. Iván Fischer in Beethovens Vierde pianoconcert. Dat concert herinner ik me nog goed (zie hier de weblog). In 2012 ook in een solorecital. Maar dit concert met het Eerste Beethovenconcert zal ik nooit meer vergeten. Lupu ging voor in een uitvoering waarin iedereen boven zichzelf uitsteeg, ook het publiek. De orkestinleiding van het eerste deel was al een fijnzinnig geheel, maar toen Lupu begon te spelen werd het magisch zoals ik zelden heb meegemaakt. Het concert klonk zoals ik het nog nooit eerder gehoord had, subtiel, speels en ragfijn. Maar tegelijkertijd ook natuurlijk en zonder fratsen. Na de laatste noot ontplofte de zaal. Na de pauze een wat drammerig stuk van Rijnvos, vooral meer van hetzelfde. Daarna leidde Gimeno een prima uitvoering van Schumanns Frühlingssymfonie. Hoe fraai het werk ook werd gespeeld: voor de pauze was iedereen al in de muzikale hemel geweest.

26 mei 2016

Concert 23 april 2016

Zaterdag 23 april 2016, Concertgebouw Amsterdam
Rotterdams Philharmonisch Orkest o.l.v. Yannick Nézet-Séguin
Cécile van de Sant, mezzo-sopraan

Willem Jeths: Deel 4 uit Symfonie nr. 1
Mahler: Symfonie nr. 10

Mahlers Tiende symfonie is behoorlijk onvoltooid gebleven, maar de uitvoeringsversie van Deryck Cooke heeft inmiddels een stevige plaats in het repertoire opgebouwd. Chailly was tijdens zijn chefdirigentschap bij het KCO een excellent pleitbezorger van deze symfonie; heel jammer dat hiervan geen cd-opname is gemaakt. Yannick Nézet-Séguin zette het nu op de lessenaars van het Rotterdams Philharmonisch, en gaf er een uitvoering van die ik typisch voor deze dirigent kan noemen: uiterst gedreven, vol passie en energie, maar ook wat rafelig en ongepolijst. Bij Nézet-Séguin voldoende vuur, maar het klinkt ook alsof er te weinig repetitietijd was. Voldoende goed om dit heftige stuk goed tot je te nemen, maar ik verliet wel wat onvoldaan de zaal. Het concert opende met een deel uit de Eerste symfonie van Willem Jeths, voor mezzo-sopraan en orkest. Dat deel heeft inhoudelijke verwantschap met de late Mahler, vandaar deze koppeling. Een wat obligate programmering; die Tiende Mahler is voor-, hoofd- en nagerecht inéén. De foto hierboven is de laatste die van Mahler werd gemaakt, op de boot terug uit de Verenigde Staten naar Europa, een paar weken voor zijn dood in 1911.

23 mei 2016

Concert 22 april 2016

Vrijdag 22 april 2016, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Franz Welser-Möst
Laurens Woudenberg, hoorn

Mozart: Hoornconcert nr. 2, KV417
Bruckner: Symfonie nr. 7

Welser-Möst zou al in februari j.l. zijn debuut bij het KCO maken, maar door een schouderblessure moest hij toen afzeggen. Nu dan toch, en meteen met een symfonie die normaliter alleen voor gelauwerde gastdirigenten en de chef is gereserveerd. Van Welser-Möst heb ik een best geslaagde cd-opname met Bruckner 7, minstens 25 jaar geleden opgenomen toen hij nog een twintiger was. Tegenwoordig geldt hij als een wat saaie dirigent, maar saai was deze uitvoering geenszins. Niet hemelbestormend of contrastrijk, maar vloeiend en sonoor, bovenal: harmonieus. Het orkest speelde gewoon erg mooi, en dan is zo'n Bruckner 7 bepaald geen straf. Het stuk stond in de D-serie een paar jaar geleden ook al op de lessenaars, toen met Mariss Jansons (zie hier de weblog). En volgend jaar wederom, bij de zoveelste come-back van Bernard Haitink. Vaste D-serie abonnementhouders van het KCO zijn Bruckner 7-kenners aan het worden! Voor de pauze mocht eerste hoornist Laurens Woudenberg schitteren in het Tweede hoornconcert van Mozart; als toegift nog een langzaam deel uit één van de andere drie. Muziek die plezierig en vlot klinkt.