20 oktober 2012

Concert 1 oktober 2012


Maandag 1 oktober 2012, Concertgebouw Amsterdam
Orchestre Révolutionnaire et Romantique o.l.v. Sir John Eliot Gardiner
Lucy Crowe, sopraan
Jennifer Johnston, mezzosopraan
James Gilchrist, tenor
Matthew Rose, bas
The Monteverdi Choir

Beethoven: Missa solemnis

In een jaar tijd de Missa solemnis uitgevoerd gehoord door drie grote 'authentieke' dirigenten: Herreweghe (hier de weblog), Harnoncourt (hier en hier) en nu Gardiner. Deze uitvoering met het onvolprezen Monteverdi Choir was onbetwist de meest stormachtige. Gardiner ontzag zijn musici niet, wilde en kreeg van zijn solisten, koor en orkest het onderste uit de kan. Het Goria en het Credo: fasten your seatbelts! Af en toe stond het zweet in mijn handen, vrezend dat de boel uit de bocht zou vliegen. Maar men kende deze grandioze partituur op zijn duimpje. Het is verbluffende muziek, hemelbestromend en ontroerend. Uiteindelijk houd ik meer van de wat gedragener stijl van Harnoncourt, maar dit was een uitvoering om nooit te vergeten.

18 oktober 2012

Concert 28 september 2012


Vrijdag 28 september 2012, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Ludovic Morlot
Ian Bostridge, tenor
Jasper de Waal, hoorn

Ravel: Ma Mère l'Oye (suite)
Britten: Serenade
Roussel: Tweede suite uit Bacchus et Ariane
Ravel: La valse

Na zijn debuut anderhalf jaar geleden (zie hier de weblog daarvan) mocht de Franse dirigent Morlot op herhaling bij het KCO. Een concert met meer dan drie werken vind ik dikwijls van te weinig gewicht: dat gechangeer door het orkest en trap-op-trap-af van de dirigent blokkeert de lange spanningsbogen waar ik eigenlijk het meest van houd. De werken van dit concert waren stuk voor stuk interessant en de moeite van het beluisteren meer dan waard. Morlot is een toegewijd dirigent, moet nog flink groeien in diepgang, maar weet het orkest te verleiden tot prima subtiel spel. De opening van La valse was bijzonder raak getroffen: dreigend en duister. Maar de apotheose was toch wat te netjes; daar mag het best - ogenschijnlijk - uit de hand lopen. Hoogtepunt van het concert was het optreden van Ian Bostridge in de Serenade van Britten: de man beheerst zijn partij tot in de puntjes, staat er ruim boven en zingt en reciteert vrijuit en intens muzikaal. Geweldig en meesterlijk. Ik ben geen Britten-fan, maar met zo'n voordracht ben ik er helemaal bij.