25 februari 2018

Opera 4 & 10 februari 2018

Zondag 4 en zaterdag 10 februari 2018, Het Muziektheater Amsterdam
De Nationale Opera

Wagner: Tristan und Isolde

Tristan - Stephen Gould
Isolde - Ricarda Merbeth
Brangänge - Michelle Breedt
König Marke - Günther Groissböck
Kurwenal - Iain Paterson
Meldt - Andrew Rees
Koor van de Nationale Opera
Nederlands Philharmonisch Orkest o.l.v. Marc Albrecht

Twee keer in één week naar deze prachtige Tristan-uitvoering in de regie van Pierre Audi. Die was al eerder in Parijs te zien, en werd ook in de Nederlandse pers als geweldig bestempeld. Het was allemaal heel Audi-abstract en stemmig vormgegeven, maar er waren ook enkele ongebrijpelijke elementen. Dat begon al tijdens het Vorspiel tot de eerste akte. Die grote houten panelen die later tijdens die eerste akte snel en fraai voor een scène- of locatiewisseling zorgden, kwamen tijdens dat Vorspiel piepend en knarsend het podium opgeschoven - jammer voor de muziek en niet echt nodig: ze hadden er ook gewoon meteen kunnen staan. En in het derde bedrijf droegen de zangers opeens allemaal moderne wandelkleding van de robuuste soort, zo uit een Bever-winkel. Waarom niet gewoon de stemmig-abstracte kleding uit de voorgaande bedrijven hergebruikt? Enfin, slechts detailkritiek op een verder grandioze productie waar de zangers en het orkest een nagenoeg ideale Tristan verzorgden. Albrecht dirigeerde weergaloos goed, pakte soms flink uit, maar waar daardoor mindere zangers zouden verdrinken in het orkestgeluid, zongen Gould, Merbeth en Breedt hier gemakkelijk overheen. Wat een cast! Ik hoorde live nog nooit zo'n goede Tristan en zo'n goede Isolde, en ook hun dienaren Kurwenal en Brangäne zongen groots. Dan Groissböck: beter en mooier zul je de Marke-rol niet meer horen. En ach ja, die tweede akte... De woorden mooiste, beste, baanbrekendste etc. moet je niet zo snel gebruiken om een muziekstuk te karakteriseren, maar deze tweede akte Tristan komt wel heel dicht in de buurt.

13 februari 2018

Recital 29 januari 2018

Maandag 29 januari 2018, Concertgebouw Amsterdam
Janine Jansen, viool
Mischa Maisky, cello
Martha Argerich, piano

Beethoven: Cellosonate nr. 2, op. 5 nr. 2
Sjostakovitsj: Pianotrio nr. 2
Schumann: Vioolsonate nr. 1
Mendelssohn: Pianotrio nr. 1

Soms helpt facebook. Enkele weken voor dit concert waren er geen kaarten meer te krijgen, maar opeens verschenen op facebook enkele keren een advertentie hiervoor, en jawel: er waren enkele goede kaarten vrijgekomen. In Preludium zou het programma alleen pianotrio's van Sjostakovitsj en Tsjaikovski bevatten, maar een week voor het concert werd bekend dat op verzoek van Argerich het programma omgegooid en uitgebreid was. Vlak voor opkomst van de musici meldde Concertgebouwdirecteur Simon Reinink nog een laatste programmawijziging: enfin, in plaats van kwart voor tien (volgens Preludium) was dit concert inclusief toegift (een deel uit Schumanns Fantasiestücke) ruim een uur later afgelopen. Tja, en wat een concert en wat een programma! Maisky speelde een beetje te bedaagd, maar Jansen greep deze kans met beide handen aan om een waardige en even gloedvolle tegenspeelster van Martha Argerich te zijn. Ik hoorde Argerich twee keer eerder live, in de jaren voordat ik deze weblog startte, in pianoconcerten van Liszt (nr. 1) en Prokofiev (nr. 3). Maar deze avond bleek wederom wat een onnavolgbaar grootse pianiste zij is. Iedere maat klinkt als nieuw, maar ook alsof die zó gespeeld moet worden: eigenzinnig, dwingend en uiterst muzikaal. Ze is al ver in de zeventig, maar speelt als een volleerde jonge hond. Mijn onbekende buurvrouw en ik keken elkaar enkele keren verrukt en met een blik van 'hoe is het mogelijk' aan. Een grandioos recital! De foto hierboven (klik erop voor een vergroting) is van Ron Jacobi en plukte ik van de bespreking van dit concert door Basia Jaworski (hier). Haar website Basia con fuoco is het bezoeken meer dan waard.

11 februari 2018

Concert 26 januari 2018

Vrijdag 26 januari 2018, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest
Kristian Bezuidenhout, dirigent & piano

C.Ph.E. Bach: Klavierconcert in d, Wq 17
Mozart: Symfonie nr. 29
Mozart: Pianoconcert nr. 24

Ik denk dat dit mijn eerste concert was waar de solist in een pianoconcert ook het orkest leidde. Trevor Pinnock pingelde wel eens mee vanachter het clavecimbel, maar dat was in een symfonie. Een uitvoering van een pianoconcert waar de pianist ook het orkest dirigeerde maakte ik naar ik me kan herinneren niet eerder mee. De uitvoering van dat geweldige mineurconcert nr. 24 van Mozart was ook het hoogtepunt van de avond. Bezuidenhout speelde feilloos op een klassieke Steinway en de interactie met het orkest verliep uitstekend. Voor de pauze klonk het concert van één van de Bach-zonen een beetje obligaat; Bezuidenhout speelde dit concert eveneens op een grote Steinway - hij wisselt van instrument ongeacht en ondanks de richtlijnen van de authentieke uitvoeringspraktijk. Daarna de symfonie die het startpunt van mijn klassieke-muziekopvoeding vormde: Mozarts 29ste symfonie in A. Op de middelbare school koos ik muziek in mijn eindexamenvakkenpakket en aan de hand van deze symfonie legde de leraar in enkele lessen haarfijn de structuur van de sonatevorm en de klassieke symfonie uit. Meteen daarna analyseerden we klassikaal Mozarts Jupiter-symfonie en Beethovens Eerste. Nou, dan zit de basis er goed in! Altijd fijn om die glashelder gestructureerde nr. 29 weer eens te horen. Bezuidenhout leidde een fraaie puntige en vlotte uitvoering. Alleen het meepingelen, dit keer op een fortepiano had niet gehoeven; het overgrote deel daarvan bleef onhoorbaar.