17 november 2012

Concert 7 november 2012


Woensdag 7 november 2012, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Lorin Maazel

Van Anrooy: Piet Hein Rapsodie
Prokofiev: delen uit Romeo en Julia
Tsjaikovski: Symfonie nr. 4

Maazel mag dan een exuberante icoon zijn, zoals ik hem bij zijn vorige gastoptreden beschreef (zie hier de weblog daarvan), maar zijn optredens bij het KCO zijn steevast goed. Nu wederom een geweldig concert. Het KCO is een toporkest, maar moet tot topprestaties uitgedaagd worden door dirigenten die geen loopje met zich laten nemen. Sommige dirigenten doen dat door hun innemendheid, enthousiasme of excentriciteit, en sommigen door hun ervaring en autoriteit. Jansons heeft het allemaal, en Maazel vooral veel autoriteit. En dat valt goed bij dit orkest. Al bij de Piet Hein Rapsodie was dat hoorbaar. Ik kende het stuk eigenlijk alleen van wat losse flarden van de radio, en dan in wat flauwe, kinderconcertachtige settings. Maar zet een internationale topdirigent voor een toporkest: het stuk werd perfect gespeeld, krachtig en swingend. Hetzelfde gold voor de vijf delen uit Romeo en Julia: groots orkestspel! De Vierde van Tsjaikovski heb ik bij het KCO al met vele dirigenten gehoord: Chailly, Blomstedt, Jansons, Gilbert, Fischer. Deze uitvoering van Maazel was misschien niet de meest Russische, maar zo strak gespeeld als tijdens dit concert hoorde ik dit heerlijke stuk niet eerder. Het tempo in het eerste deel was misschien wat te traag, maar de opbouw was grandioos. Hoogtepunt was het Scherzo. Maazel bracht allerlei spannende accenten aan in de pizzicati: duizelingwekkend. Ach, alles bij elkaar gewoon een groots concert. Snel weer terug, deze 82-jarige icoon.

07 november 2012

Concert 31 oktober 2012


Woensdag 31 oktober 2012, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Jan Willem de Vriend
Arthur & Lucas Jussen, piano's

Mozart: Concert voor twee piano's
Händel: Water Music

Toen ik op deze woensdag laat in de middag thuiskwam, vond ik een plas water op mijn vloer: het lekte vanuit het plafond. Met emmers kon ik de schade beperken, en toch dit concert bezoeken waar ik een los kaartje voor had gekocht. Het debuut van de gebroeders Jussen bleek een groot succes: ze speelden frivool en in uitdagende wisselwerking dit verrukkelijke concert, dat Mozart - niet veel jaren ouder dan deze tieners achter de piano - voor hemzelf en zijn zus componeerde. Ik was echter primair gekomen voor Händels watermuziek, dat ik gewoonweg een eindeloos heerlijk stuk vind. Ik was benieuwd wat het KCO hiervan zou maken. Het werd een onvergetelijk uurtje. De Vriend dirigeerde vlotte tempi, liet blazers en strijkers links, rechts en achter op de balkons of zelfs achter op de gang het vraag- en antwoordspel met het orkest op het podium spelen, en varieerde naar hartelust binnen afzonderlijke delen in instrumentatie en dynamiek. Werkelijk grandioos. Deze muzikale watermuziek deed mijn wateroverlast thuis een uur lang volledig vergeten.

Ballet 28 oktober 2012



Zondag 28 oktober 2012, Het Muziektheater Amsterdam
Het Nationale Ballet
Holland Symfonia o.l.v. Ermanno Florio

Paquita
Bolero
Carmen

Dit is geloof ik mijn eerste weblog over een balletvoorstelling. In de jaren negentig ging ik regelmatig naar ballet, maar daarna om onopgehelderde redenen niet meer. Dit groepsuitje van de DEC startte met het bijwonen van een groepsles waarin de dansers van het Nationale Ballet een ruim uur lang een aantal basispassen uitvoerden. Ook tijdens deze les is de totale beheersing van het lichaam geweldig om te zien. Je pakt de punt van je voet en dan been en arm loodrecht omhoog... Na een korte lunch in de artiestenfoyer de zaal in voor dit warmbloedige programma. Paquita, een choreografie van Marius Pepita, bleek een wat eenvormige opeenvolging van solo-optredens. De muziek kwam van verschillende vergeten componisten, in een arrangement van John Lanchbery. Ravels Bolero werd het hoogtepunt van de middag. Het stuk leent zich uitstekend voor een choreografie, hier van huischoreograaf Krzysztof Pastor, in een prachtig tweekleurig decor.  Een danspaar gaat de confrontatie aan met 28 tegenspelers: geweldig gedaan! Tot slot een gedanste versie van Carmen, in de choreografie van Ted Brandsen. Ik vond het niet geslaagd: een opera laat zich niet dansen, het blijft teveel schijngevecht-gedoe. De suite door Rodion Shchedrin samengesteld geeft de highlights uit de opera, maar waarom niet gewoon één van de eigen suites van Bizet gebruikt? Holland Symfonia speelde opvallend goed, veel beter dan wat ik me van lange tijd geleden van het Balletorkest herinner. Toch wel een aangenaam weerzien met het Nationale Ballet; het is een uitermate goed gezelschap! 

06 november 2012

Concert 25 oktober 2012


Donderdag 25 oktober 2012, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Daniele Gatti

Mahler: Symfonie nr. 9

Ik had al twee latere weblogs geplaatst toen ik er achterkwam dat ik dit concert vergeten was van een weblog te voorzien. Misschien enigszins tekenend, want helemaal tevreden was ik er niet over. Gatti is een geconcentreerd dirigent, heeft een duidelijke visie en is thuis in de symfonieën van Mahler. Bij het KCO dirigeerde hij in de Mahler-serie de Vijfde (zie hier de weblog), en in augustus j.l. bracht hij met het Mahler Jeugdorkest de Zevende (zie hier de weblog). Mijn kanttekeningen bij beide uitvoeringen gelden ook deze Negende. Hoe geconcentreerd de uitvoering ook was, de vervoering en verbluffing over de intense kracht van deze muziek bleef bij mij uit. Ik schreef het al eerder: Mahlers Negende is zijn ultieme symfonie; het eerste deel biedt een synthese van alle emoties uit zijn eerdere symfonieën, en over de kracht van het slot-adagio hoef ik niets te zeggen die dit stuk kent. Mahler en Gatti: voor mij nog geen ideale combinatie.
De blog-software staat toe om blogs eerder te dateren, dus ik kan dit gewoon chronologisch tussen de andere concerten plaatsen.

05 november 2012

Concert 11 oktober 2012


Donderdag 11 oktober 2012, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Alexandre Bloch
Anja Harteros, sopraan

Wagenaar: Ouverture De getemde feeks
R. Strauss: Orkestliederen (Allerseelen, Die heiligen drei Könige aus Morgenland, Waldseligkeit, Wiegenlied, Morgen!, Zueignung)
Widmann: Teufel Amor
R. Strauss: Tod und Verklärung

Hoe spijtig dat Jansons wederom moest afzeggen! Dit programma toont Jansons' veelzijdigheid: na de fragiele liederen van Strauss een grandioos veelomvattend werk van Widmann, dreigend en massaal. De jonge Alexandre Bloch nam het programma ongewijzigd over, verhuisde Widmann naar vóór de pauze. Dat leverde voor vele concertgangers een koude douche op. Na de grandioos gezongen en gespeelde orkestliederen van Strauss dachten velen dat het al pauze was. Maar nee, het orkest bleef zitten, er kwamen zelfs orkestleden bij, dus men dacht: o ja, er komt nog wat. Dat bleek dus een massief modern werk van een half uur te zijn. Wel goed eigenlijk: kunst mag uitdagen! Hoe fraai Teufel Amor, Tod und Verklärung en de ouverture van Wagenaar ook klonken: onbetwist en onvergetelijk hoogtepunt van dit concert was het optreden van Anja Harteros. Tijdens de laatste Kerstmatinee maakte ze enorme indruk in de Vier letzte Lieder onder Haitink, en nu zo mogelijk nog meer met deze zes orkestliederen. Ik kende ze van de opnames van Elisabeth Schwarzkopf en Jessye Norman, maar Harteros zong ze mooier. Zouden ze met Jansons op de bok voor RCO Live zijn opgenomen?