Concert 6 december 2018

Donderdag 6 december 2018, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Daniel Harding
Pierre-Laurent Aimard, piano
Elena Zhidkova, mezzo-sopraan
Gábor Bretz, bas-bariton

Dvorák: Pianoconcert
Bartók: Hertog Blauwbaards burcht

Een concert met twee gezichten. Voor de pauze artist in residence Pierre-Laurent Aimard met het Pianoconcert van Dvorák, dat ik nog nooit eerder hoorde. En tja, het viel geenszins mee. Dvorák heeft geweldige melodieën geschreven (in zijn latere symfonieën, het celloconcert, in strijkwartetten etc.) maar in dit pianoconcert bleven die bij goede bedoelingen steken. Er werd met overtuiging gespeeld, maar ik viel bijna in slaap. Na de pauze was het helemaal anders. Ik hoorde de éénakter van Bartók een paar keer bij DNO (lang geleden) en daarna twee keer concertant o.l.v. Haitink en Fischer. Zie hier de weblog van de uitvoering onder Fischer uit 2010. En wat was dit eveneens een geweldige uitvoering! Harding is geen showdirigent, maar zijn concerten zijn wel steeds goed en dienend. Hij begeleidde uiterst verzorgd en spannend. De twee mij volslagen onbekende zangers bleken de best denkbare. Ze zongen grandioos, dramatisch en maakten er echt opera van. Gábor Bretz kan trouwens zo op nummer één in de top-tien van de barihunks (zie hier). Er werd een heuse operahuis-sfeer gecreëerd: bij de opening van de vijfde deur - de grote climax in de muziek - gingen opeens de lichten vol aan. Tja, gewoon lekker. En dan dat KCO voluit... Zo saai het concert voor de pauze, zo onvergetelijk kleurrijk en spannend erna.

Opera 28 november en 2 december 2018

Woensdag 28 november en zondag 2 december 2018, Muziektheater Amsterdam
De Nationale Opera

Rossini: Il barbiere di Siviglia

Rosina - Nina Machaidze
Almaviva - René Barbera
Bartolo - Mischa Kiria
Figaro - Davide Luciano
Basilio - Marko Mimica
Koor van De Nationale Opera
Nederlands Kamerorkest o.l.v. Maurizio Benini

Twee keer naar de Barbier; al bij de ouverture tijdens de eerste keer werd duidelijk dat deze nieuwe productie van Lotte de Beer een waardige opvolger van die van Dario Fo zou kunnen worden. En inderdaad: dit is een Barbier die even zo vaak gebracht en gezien mag worden als die zonnige gekke drukke productie van Fo. Na die eerste keer meteen een kaartje gekocht voor de allerlaatste voorstelling uit de reeks, vier dagen later. Ik zag de Fo-regie vele keren, en er zijn vele overeenkomsten met die van De Beer. Maar zij maakte desondanks een geheel eigen vrolijke en weldoordachte productie, met aan het slot een zwart randje: Almaviva en Rosina worden later immers elkaars vijanden, weten we uit Mozarts Le Nozze di Figaro. De hollende cupcakes uit de ouverture (tijdens de zondagmiddagvoorstelling viel er eentje om, en het bleek niet makkelijk weer op de been te komen), de grandioze rol van Bartolo, het paard etc: een verrukkelijk oogstrelende Barbier. En ja: ook een zeer oorstrelende. Prima zangers: Nina Machaidze (eerder al heerlijk in Il viaggio a Reims - zie hier), René Barbera en Mischa Kiria - ze zongen hun rol uitmuntend en vol overgave. Op woensdagavond zong ook Davide Luciano prima, op zondagmiddag bleek hij echter ziek, en was op het allerlaatste moment een bariton uit Duitsland gehaald; een regieassistente speelde Figaro terwijl de unknown-bariton vanaf de zijkant de zaal overtuigde. Verbazingwekkend was vooral het aandeel van het orkest: Maurizio Benini (eerder al uiterst overtuigend in Il Trovatore - zie hier) gaf Rossini's muziek een drive die ik nooit eerder hoorde. Het was allemaal gedrevener, spitsvondiger, subtieler. Meer Italiaanse belcanto met hem graag! DNO heeft nog zoveel in te halen op dat gebied.

Concert 21 november 2018

Woensdag 21 november 2018, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Philippe Herreweghe
Isabelle Faust, viool

Schubert: Duitse Dansen D820 (ork. Webern)
Beethoven: Vioolconcert
Schumann: Symfonie nr. 2

Herreweghe met zijn tweede programma bij het KCO deze maand, net zo klassiek als het vorige (zie hier). Schuberts zes Duitse Dansen in de orkestratie van Anton Webern klonken prachtig - ze waren echter voorbij voor je er erg in had. Isabelle Faust is een interessante violiste: muzikaal en eigenzinnig zonder gemaniëreerd te zijn. Haar lezing van Beethovens geweldige vioolconcert mocht er zijn, zeker ook door de naadloos passende begeleiding door Herreweghe en het orkest: relatief hoge tempi, vloeiend, transparant. Het middendeel klonk uiterst fragiel en spannend. Na de pauze de Tweede van Schumann, relatief minder bekend dan zijn drie andere symfonieën, maar een geweldig stuk. Het eerste deel opent met een prachtige langzame inleiding, waarna er flink de vaart in wordt gezet. Het hieropvolgende Scherzo is dan nog sneller; het orkest moet even stevig aan de bak. Net als in de Tweede Brahms eerder deze maand klonk deze Schumann ongewoon transparant en slank. Mooi gedaan!