28 april 2012

Concert 25 april 2012


Woensdag 25 april 2012, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Nikolaus Harnoncourt
Marlis Petersen, sopraan
Elisabeth Kulman, alt
Werner Güra, tenor
Gerald Finley, bas
Groot Omroepkoor

Beethoven: Missa solemnis

En dit dus waarschijnlijk mijn laatste concert met Harnoncourt. In november 1985 was mijn eerste bezoek aan het Concertgebouw(orkest) met Harnoncourt (zie hier de weblog daarvan), en sindsdien hoorde ik hem vele malen. De Schubert-symfonieën, de Mozart-Da Ponte-opera's in het Muziekthater (en ook Die Fledermaus), meerdere keren de Matthäus (met Arleen Auger), Dvorák 7, 8 en 9, Bruckner 3 en 4: er waren seizoenen dat Harnoncourt vaker voor het orkest stond dan welke andere dirigent dan ook (althans, zo leek het). Op een superieure Eroïca na geen Beethoven, tot deze week dan. Een opname van die uitvoering van de Eroïca zit in de meest recente Anthology-box van het KCO en is zelfs beter dan zijn opname met het Chamber Orchestra of Europe. Ach ja, hoeveel andere opnames van Harnoncourt zijn voor mij niet de standaard geworden. Zeker niet al zijn opnames, bepaald niet, maar wel vaker dan bij enig andere dirigent. Vorige week hingen er vele microfoons boven het orkest en waren er camera's, nu wederom die microfoons. Ik vermoed en hoop dat van deze reeks concerten een cd in de live-serie van het KCO wordt uitgebracht. Dat zou een prachtig document zijn van waarschijnlijk het laatste optreden van Harnoncourt bij het KCO. Het was een warme verbintenis tussen orkest en dirigent, die begon in 1975. Ik heb daarvan een groot deel meegemaakt, en prijs mezelf er bijzonder gelukkig mee.

Concert 19 april 2012


Donderdag 19 april 2012, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Nikolaus Harnoncourt
Marlis Petersen, sopraan
Elisabeth Kulman, alt
Werner Güra, tenor
Gerald Finley, bas
Groot Omroepkoor

Beethoven: Missa solemnis

Van de vier opnames die ik van Beethovens contrastrijke meesterwerk in de cd-kast heb staan (Harnoncourt, Gardiner, Herreweghe en Von Karajan) is die van Harnoncourt onbetwist de beste. Harnoncourt weet de juiste balans te bewaren tussen religiositeit, vernieuwingsdrang, intimiteit en grandeur. En ook tijdens deze uitvoering was deze balans aanwezig. Ik las vlak voor het concert een interview met de dirigent in NRC Handelsblad, waarin hij zei dat hij het stuk al twintig jaar niet meer gedirigeerd had (die liveopname was misschien wel die vorige keer?). Ook zei hij dat er geen nieuwe afspraak met het KCO gepland stond; gezien zijn leeftijd (82) vond hij dat ook onnodig. Dat gaf dit concert voor mij de lading van een voor-afscheid (ik had voor de laatste uitvoering in de reeks ook een los kaartje gekocht). Ik had een fraaie plaats op het podium, in de hoek tegen de balustrade vrij vooraan, en ofschoon mijn uitzicht werd belemmerd door een cameraman heb ik de verrichtingen van Harnoncourt weer eens goed kunnen volgen. De man dirigeert vooral ook met zijn (adelaars)ogen: wat een concentratie dwingt hij daarmee af. Langzame tempi (zonder pauze duurde dit concert tot iets voor tienen), een uitstekend zingend solistenkwartet en koor, en een klein orkest in topvorm, en dan dat ultieme meesterwerk van Beethoven... Wat kan je je nog meer wensen?

08 april 2012

Opera 6 april 2012


Vrijdag 6 april 2012, Het Muziektheater Amsterdam
De Nederlandse Opera

Rossini: Il turco in Italia

Selim - Alex Esposito
Fiorilla - Olga Peretyatko
Geronio - Renato Girolami
Narciso - Lawrence Brownlee
I poeta - Vito Priante
Zaida - Silvia de la Muele
Koor van De Nederlandse Opera
Nederlands Philharmonisch Orkest o.l.v. Carlo Rizzi

Het was tweeënhalfuur feest op deze avond van Goede Vrijdag. De jonge regisseur David Hermann presenteerde het publiek een uitermate geestige, subtiele en innoverende uitbeelding van deze mij onbekende Rossini-opera. En essentieel: nergens over de top. Er werd gebruikgemaakt van digitale projecties waar je je vingers bij aflikte. Rizzi dirigeerde uit het hoofd, en leidde orkest en zangers met strakke hand. Op het podium stonden zangers waarvan ik nog nooit gehoord had, maar die - van hoofd- tot bijrollen - perfect gecast bleken. Voorop Olga Peretyatko die hard op weg lijkt een grote ster te worden. Maar ook de bas Alex Esposito en de bariton Renato Girolami zongen fantastisch. In alle ensembles was de balans tussen de zangers onderling werkelijk subliem; en men acteerde vol overtuiging. Na Deidamia wederom een onverwacht prachtige productie! Ik zag op de website van DNO dat er voorstellingen zijn waarvan pas de helft van de zaal bezet is. Verschrikkelijk! Deze productie verdient uitverkochte zalen. Ik ga zeker nog een keertje, zo'n goed gebrachte Rossini is zeldzaam. Hier wordt zelfs de grootste zwartkijker een heel blij mens van.