31 juli 2010

Driemaal is scheepsrecht...


Wie deze weblog vanaf het begin heeft bijgehouden, kent mijn diepste wens die ik in juni 2007 voor het eerst uitte (lees hier), namelijk om ooit nog eens Debussy's Pelléas et Mélisande en Wagners Parsifal en Tristan und Isolde door Bernard Haitink gedirigeerd te horen worden. Enfin, in juni 2007 was daar dus die Pelléas, en een half jaar later plotseling de Parsifal in London (dit is de weblog van die uitvoering). De verzuchting die ik aan het einde van die weblog slaakte wordt nu na tweeënhalfjaar bewaarheid! In oktober a.s. dirigeert de 81-jarige maestro zes keer de Tristan in Zürich. Ik heb geen seconde hoeven na te denken, er bleken nog kaarten zat. Op zondag 10 oktober zit ik er eerste rang!

Concert 14 juli 2010


Woensdag 14 juli 2010, Concertgebouw Amsterdam
Lars Vogt, piano
Katherine Gowers, viool
Marianne Thorsen, viool
Rachel Roberts, altviool
Tanja Tetzlaff, cello
Koenraad Hofman, contrabas

Schumann: Pianokwintet op. 44
Schubert: Forellenkwintet


Twee prachtige pianokwartetten die ik nooit eerder life hoorde, maar die ik thuis vaak beluister. Het was gewoon om dit programma te doen, dit enige concert in juli. En ik kreeg er geen spijt van. In de grote zaal klinkt zo'n kamermuziekensemble te weinig direct, maar het publiek was muisstil; er werd hoorbaar genoten van deze prachtstukken. Het zijn twee meesterwerken, waarbij die van Schubert opvalt door de aparte bezetting (een vondst!): een contrabas in de plaats van de tweede viool. Het is bijna een reden om contrabas te gaan studeren: om ooit dit stuk te mogen spelen. Je staat (als enige) daar lekker een beetje jazzy Schubert te spelen... verrukkelijk! Deze avond was duidelijk een gelegenheidsensemble aan het werk, maar iedere afzonderlijke musicus speelde uitstekend, en onder de bezielende leiding van vakman Lars Vogt klonk het allemaal prima. Gewoon een erg fijne kamermuziekavond in de grote zaal.

26 juli 2010

Anthony Rolfe Johnson


Opeens een bericht in de krant: vorige week, op 21 juli, overleed Anthony Rolfe Johnson, op 69-jarige leeftijd. Hij was een van mijn meest favoriete zangers. Vooral zijn stralende hoogte vond ik verrukkelijk, maar eigenlijk herkende je zijn stem per definitie uit duizenden. Er zijn enkele opnames die ik voor altijd zal koesteren, juist vanwege zijn aandeel daarin: Mozarts Requiem o.l.v. Christopher Hogwood, Mozarts Mis in c o.l.v. Gardiner (het Benedictus...!), onder leiding van dezelfde Gardiner Monteverdi's Orfeo (Rosa del ciel!) en Mozarts Idomeneo. De meest dierbare opname is Rolfe Johnsons bijdrage aan de Hyperion Schubert-cyclus. Daarop staat een zelden opgenomen lied dat ik verrukkelijk vind: eenvoudig, lieflijk, typisch Schubert, en ongeëvenaard fraai gezongen door Anthony Rolfe Johnson: Der Knabe in der Wiege... Er staan trouwens meer parels op deze prachtige cd.
Ik heb Anthony Rolfe Johnson een paar keer live gehoord. Uiteraard in zijn glansrol bij De Nederlandse Opera als Ulysses in Monteverdi's Il ritorno d'Ulysse in patria - ik zag die uitvoering zeker een keer of vier; ook was ik bij de concertante uitvoering in het Concertgebouw van Mozarts Idomeneo; dat was in 1989 geloof ik. Tijdens een van de series uitvoeringen van Il ritorno fietste ik de Magere Brug af en reed bijna tegen hem op - hij was kennelijk op weg naar een repetitie in het Muziektheater. Wat een spijt had en heb ik nog dat ik niet even stopte en tegen hem heb gezegd hoe fantastisch ik het vond dat juist hij deze rol zong.
Een tenor om nooit te vergeten!

04 juli 2010

Opera 30 juni 2010


Woensdag 30 juni 2010, Muziektheater Amsterdam
De Nederlandse Opera

Donizetti: L'elisir d'amore

Adina - Valentina Farcas
Nemorino - Dmitry Korchak
Belcore - Tommi Hakala
Dulcamara - Renato Girolami
Koor van de Nederlanse Opera
Nederlands Kamerorkest o.l.v. Riccardo Frizza

Deze feestelijke productie zag ik al tijdens de eerste voorstellingenreeks in 2002, toen met Bryn Terfel als Dulcamara. Eigenlijk herinnerde ik me vooral de glamour & glitter, en ik genoot er deze keer zeker weer van. Gewoon een erg leuke en als spontaan gepresenteerde uitbeelding (tot en met het applaus toe) van dit au fond suffe liefdesverhaaltje. Het eerste bedrijf is niet de helft zo aanstekelijk als het tweede, maar daarin wordt alles helemaal goedgemaakt. De uitvoering wordt aanvankelijk wat onbeholpen gebracht, ondanks die grappige zingende wijnflessen, maar gaandeweg krijg je waardering voor de prima zingende en acterende hoofdrolzangers, die gevieren samen met het koor eigenlijk alles zingen wat er te zingen valt. Meest grappige detail tot twee keer toe was het subtiele Tristan und Isolde-citaat door het recitativo secco; dat kan Donizetti nooit geschreven hebben. Maar aangezien alles aan deze productie retro was, mocht dat best. Een bijzonder plezierige opera-avond.

Concert 25 juni 2010


Vrijdag 25 juni 2010, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Daniele Gatti

Wagner: Siegfried-Idyll
Mahler: Symfonie nr. 5


De Vijfde van Mahler is te kort om als enige werk op het programma te zetten, maar te lang en te veeleisend om voor de pauze nog een groot ander te werk te spelen. Tennstedt dirigeerde eind jaren tachtig eerst Schönbergs A survivor from Warsaw, waarna zonder pauze-onderbreking de Vijfde op de lessenaars kwam; Chailly bracht eerst iets onduidelijks-onbekends van Puccini. Jansons had een prachtige combinatie met Don Juan van Strauss, en ook de Siegfried-Idyll bleek een prima koppeling. Uiteindelijk vond ik de uitvoering van de Siegfried-Idyll het hoogtepunt van het concert. De uitvoering van Mahler 5 werk na afloop luid toegejuicht, en ook de orkestleden leken verrukt van de verrichtingen van Gatti, maar ik was niet helemaal tevreden. Gatti dirigeerde naar mijn smaak te inconsistent wat tempi betreft, en de afwerking was hier en daar rommelig. Het orkest speelde weliswaar prima, maar niet op topniveau zoals tegenwoordig bijna altijd. Kleine haperingetjes zijn in principe niet erg, als de uitvoering je maar naar de keel grijpt. En dat deed deze niet. Het Adagietto slaagde het best; het relatieve hoge tempo werkt eigenlijk bijna altijd goed in dit deel. De uitvoering van de Siegfried-Idyll was daarentegen weergaloos mooi. Prachtig lyrisch, ingetogen, en door met name de strijkers bijzonder intens gespeeld.