22 september 2006

Concert 21 september 2006













Donderdag 21 september 2006, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Jukka-Pekka Saraste
Emanuel Ax, piano

Beethoven: Pianoconcert nr. 5
Prokofiev: Symfonie nr. 5

Twee bekende namen te gast bij het KCO; ik had ze nog nooit eerder live gehoord. De uitvoering van Beethovens Keizersconcert was van grote klasse. Gespierd spel, maar prachtig in balans en met mooie verstilde details. Saraste zorgde ervoor dat de piano altijd te horen bleef, en er zijn niet veel dirigenten die dat lukt. Emanuel Ax is een fantastisch pianist die allerlei als nieuw klinkende accenten in dit overbekende stuk aanbracht. De Vijfde van Prokofiev kreeg eveneens een welluidende uitvoering. Ik ben geen liefhebber van de muziek van Prokofiev. Op de een of andere manier vind ik zijn klankwereld ongemakkelijk. Deze symfonie is zeker één van zijn beste stukken, en met het voltallige KCO op het podium heb ik me geenszins verveeld. De soloklarinettist speelde het hoofdthema uit het slotdeel wel erg fraai!

11 september 2006

Opera 5 september 2006

Maandag 5 september 2006, Muziektheater Amsterdam
De Nederlandse Opera

R. Strauss: Capriccio

Gravin - Gabriele Fontana
Graaf - Olaf Bär
Flamand - Rainer Trost
Olivier - Dietrich Henschel
La Roche - Jan-Hendrik Rootering
Clairon - Anke Vondung
Nederlands Philharmonisch Orkest o.l.v. Hartmut Haenchen

Ik heb enorm tegen deze reprise van Strauss' laatste opera opgezien. Bij mijn bezoek aan een van de voorstellingen uit de eerste serie (in september 2000) had ik me stierlijk zitten vervelen bij dit 'Konversationsstück für Musik' van bijna tweeënhalf uur. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat ik dit keer een plezierige avond heb beleefd. Het werk bevat een aantal prachtige fragmenten, zoals het strijksextet waarmee de opera begint, enkele ensembles halverwege en de afsluitende monoloog van de gravin. Daarnaast was de enscenering boeiend en oogstrelend genoeg. De cast werd aangevoerd door Gabriele Fontana als gravin. Ze was volledig opgewassen tegen deze rol, maar haar stem heeft wat scherpe randjes. Fraaier zongen Rainer Trost als Flamand en Jan-Hendrik Rootering als La Roche. Wat een enorme kolos is die vent trouwens. Het stuk zal nooit een favoriet worden, maar deze avond viel alleszins mee!

01 september 2006

Concert 25 augustus 2006

Vrijdag 25 augustus 2006, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Mariss Jansons
Vesko Eschkenazy, viool

Mozart: Vioolconcert nr. 5
Mahler: Symfonie nr. 1

Prachige opening van het nieuwe concertseizoen. Heerlijk om dat 5e Vioolconcert weer eens te horen. Mozart componeerde het op zijn 19e, maar wat een subliem concert: fris, speels en vol diepgang. De uitvoering was weliswaar wat ongebalanceerd, maar fraai genoeg. Ik was voor Mahler gekomen natuurlijk. Met de Zesde gaf Jansons vorig jaar definitief zijn visitekaartje als groot Mahlerdirigent af, en ik was benieuwd naar het vervolg. De uitvoering maakte niet zo'n enorme indruk als bij de Zesde, maar dat zal eerder aan het stuk zelf hebben gelegen dan aan de uitvoering. Die was op enkele oneffenheden na bijzonder goed, en bij vlagen subliem. Waar Mahler flink uitpakt (zoals in het tweede en vierde deel) is Jansons op zijn best. Ik heb het eerste deel altijd bijzonder geslaagd gevonden: die flageoletnoten in de strijkers en dan die vogelgeluidjes: goed gecomponeerd! Er hingen vele microfoons boven het orkest, dus van deze uitvoering zal wel een opname voor een cd-uitgave zijn gemaakt, wellicht te mixen met de nog enige andere uitvoering die ze van deze symfonie in het Concertgebouw geven (op 17 november).

Ik heb van Mahlers Eerste symfonie welgeteld 8 uitvoeringen op cd in de kast staan: 2x Bernstein, 2x Haitink, Chailly, Abbado, Tennstedt en Muti. Ik zou eens dicotabeltje moeten gaan spelen om het kaf van het koren te scheiden. De uitvoeringen die ik de afgelopen maanden nog beluisterd heb zijn die van Chailly, de Kerstmatinee-uitvoering met Haitink en Bernstein met het KCO. Chailly is mooi maar ook wat weinig spontaan, Haitink dramatisch en Bernstein is Bernstein. Deze uitgave op DG is me echter zeer lief: het is een live-uitvoering (1987) en ik zit zelf in de zaal. Bernstein was in zoverre het meest partituurgetrouw dat hij in de finale deed wat er staat: Alle Hornisten stehen auf, um die möglich grösste Schallkraft zu erziehlen. Ik zal dat beeld nooit vergeten.

Labels: , ,