Opera 4 maart 2018
Zondag 4 maart 2018, Teatro alla Scala Milaan
Teatro alla Scala
Verdi: Simon Boccanegra
Simon Boccanegra - Leo Nucci
Fiesco - Dmitry Beloselskiy
Paolo - Dalibor Jenis
Pietro - Ernesto Panariello
Amelia - Krassimira Stoyanova
Gabriele Adorno - Fabio Sartori
Coro e Orchestra del Teatro alla Scala o.l.v. Myung-Whun Chung
In de Muntschouwburg in Brussel beleefde ik in 1988 mijn eerste buitenlandse operaervaring: Elektra met o.a. Christa Ludwig. Overigens niet eens zo lang na mijn eerste operaervaring überhaupt. Daarna volgden meerdere keren Brussel, totdat ik mijn horizon verbreedde in Zürich, Verona, Londen en Parijs. Vaste lezers van deze weblog hebben de laatste drie steden het afgelopen anderhalf jaar voorbij zien komen. Een uurtje surfen op de sofa ergens eind januari leerde dat er voor de zondagavonduitvoering (halve prijs!) in de Scala begin maart nog voldoende kaarten over waren. Enfin, overlegd, geboekt en geregeld. Een weekend Milaan inclusief guidend tour naar het dak van de Duomo, en op zondagavond naar het beroemde operahuis. Van buiten bepaald niet groter dan de operahuizen van Londen en Brussel. Maar als je de zaal betreedt: tja, dan ben je verkocht en sprakeloos. De wetenschap dat Rossini, Donizetti, Bellini, Verdi, Puccini er ook hebben rondgelopen... En dan al die opnames met Callas, Freni, Bergonzi, Von Karajan, Serafin en Abbado die er zijn gemaakt! Ik hoorde deze duistere Verdi-opera al heel lang niet meer, maar wat een grandioos stuk. Chung dirigeerde geweldig, het orkest speelde Verdi zoals je het wil horen, en Leo Nucci (78) zong wellicht voor de allerlaatste keer in de Scala (deze uitvoering was de laaste in de reeks). Zijn leeftijd was duidelijk te horen, maar hij zong met autoriteit en sonoor. Fabio Sartori is een naam om te onthouden, en Stoyanova en Beloselskiy deden nauwelijks voor hem onder. Enfin, een prima uitvoering in een zaal waar ik eigenlijk ieder jaar naar terug moet. Iedere grote stad gaat op zondagavond in sluimerstand, maar we vonden nog een restaurant waar we tot 1 uur 's nachts ossubuco en risotto konden eten. Allora!
Teatro alla Scala
Verdi: Simon Boccanegra
Simon Boccanegra - Leo Nucci
Fiesco - Dmitry Beloselskiy
Paolo - Dalibor Jenis
Pietro - Ernesto Panariello
Amelia - Krassimira Stoyanova
Gabriele Adorno - Fabio Sartori
Coro e Orchestra del Teatro alla Scala o.l.v. Myung-Whun Chung
In de Muntschouwburg in Brussel beleefde ik in 1988 mijn eerste buitenlandse operaervaring: Elektra met o.a. Christa Ludwig. Overigens niet eens zo lang na mijn eerste operaervaring überhaupt. Daarna volgden meerdere keren Brussel, totdat ik mijn horizon verbreedde in Zürich, Verona, Londen en Parijs. Vaste lezers van deze weblog hebben de laatste drie steden het afgelopen anderhalf jaar voorbij zien komen. Een uurtje surfen op de sofa ergens eind januari leerde dat er voor de zondagavonduitvoering (halve prijs!) in de Scala begin maart nog voldoende kaarten over waren. Enfin, overlegd, geboekt en geregeld. Een weekend Milaan inclusief guidend tour naar het dak van de Duomo, en op zondagavond naar het beroemde operahuis. Van buiten bepaald niet groter dan de operahuizen van Londen en Brussel. Maar als je de zaal betreedt: tja, dan ben je verkocht en sprakeloos. De wetenschap dat Rossini, Donizetti, Bellini, Verdi, Puccini er ook hebben rondgelopen... En dan al die opnames met Callas, Freni, Bergonzi, Von Karajan, Serafin en Abbado die er zijn gemaakt! Ik hoorde deze duistere Verdi-opera al heel lang niet meer, maar wat een grandioos stuk. Chung dirigeerde geweldig, het orkest speelde Verdi zoals je het wil horen, en Leo Nucci (78) zong wellicht voor de allerlaatste keer in de Scala (deze uitvoering was de laaste in de reeks). Zijn leeftijd was duidelijk te horen, maar hij zong met autoriteit en sonoor. Fabio Sartori is een naam om te onthouden, en Stoyanova en Beloselskiy deden nauwelijks voor hem onder. Enfin, een prima uitvoering in een zaal waar ik eigenlijk ieder jaar naar terug moet. Iedere grote stad gaat op zondagavond in sluimerstand, maar we vonden nog een restaurant waar we tot 1 uur 's nachts ossubuco en risotto konden eten. Allora!