Opera 4 maart 2018

Zondag 4 maart 2018, Teatro alla Scala Milaan
Teatro alla Scala

Verdi: Simon Boccanegra

Simon Boccanegra - Leo Nucci
Fiesco - Dmitry Beloselskiy
Paolo - Dalibor Jenis
Pietro - Ernesto Panariello
Amelia - Krassimira Stoyanova
Gabriele Adorno - Fabio Sartori
Coro e Orchestra del Teatro alla Scala o.l.v. Myung-Whun Chung

In de Muntschouwburg in Brussel beleefde ik in 1988 mijn eerste buitenlandse operaervaring: Elektra met o.a. Christa Ludwig. Overigens niet eens zo lang na mijn eerste operaervaring überhaupt. Daarna volgden meerdere keren Brussel, totdat ik mijn horizon verbreedde in Zürich, Verona, Londen en Parijs. Vaste lezers van deze weblog hebben de laatste drie steden het afgelopen anderhalf jaar voorbij zien komen. Een uurtje surfen op de sofa ergens eind januari leerde dat er voor de zondagavonduitvoering (halve prijs!) in de Scala begin maart nog voldoende kaarten over waren. Enfin, overlegd, geboekt en geregeld. Een weekend Milaan inclusief guidend tour naar het dak van de Duomo, en op zondagavond naar het beroemde operahuis. Van buiten bepaald niet groter dan de operahuizen van Londen en Brussel. Maar als je de zaal betreedt: tja, dan ben je verkocht en sprakeloos. De wetenschap dat Rossini, Donizetti, Bellini, Verdi, Puccini er ook hebben rondgelopen... En dan al die opnames met Callas, Freni, Bergonzi, Von Karajan, Serafin en Abbado die er zijn gemaakt! Ik hoorde deze duistere Verdi-opera al heel lang niet meer, maar wat een grandioos stuk. Chung dirigeerde geweldig, het orkest speelde Verdi zoals je het wil horen, en Leo Nucci (78) zong wellicht voor de allerlaatste keer in de Scala (deze uitvoering was de laaste in de reeks). Zijn leeftijd was duidelijk te horen, maar hij zong met autoriteit en sonoor. Fabio Sartori is een naam om te onthouden, en Stoyanova en Beloselskiy deden nauwelijks voor hem onder. Enfin, een prima uitvoering in een zaal waar ik eigenlijk ieder jaar naar terug moet. Iedere grote stad gaat op zondagavond in sluimerstand, maar we vonden nog een restaurant waar we tot 1 uur 's nachts ossubuco en risotto konden eten. Allora!

Concert 24 februari 2018

Zaterdag 24 februari 2018, Concertgebouw Amsterdam
Radio Philharmonisch Orkest o.l.v. Bernard Haitink
Camilla Tilling, sopraan
Johannes Martin Kränze, bariton
Groot Omroepkoor

Brahms: Ein deutsches Requiem

Haitink is op zijn bijna 89-ste still going strong, onvoorstelbaar. Zijn gebaren worden steeds kernachtiger, het effect ervan steeds groter. Op zijn oude dag keert Haitink meer en meer terug tot de essentiële werken, en het was fijn hem dit geweldige Brahms-Requiem te horen dirigeren. In mijn hoofd staan twee uitvoeringen gegrift: een opnamde uit de jaren 70 o.l.v. Von Karajan met José van Dam - dat was de opname waarmee ik het stuk leerde kennen, en mijn ideale opname o.l.v. Herreweghe. Twee uitersten, de ene breed en groots, en de ander slank en contemplatief. Haitink dirigeerde een uitvoering ertussenin. Geen uitvoering voor de eeuwigheid, maar wel gewoon mooi en goed verzorgd. De sopraansolo hoorde ik wel eens puurder gezongen; invaller Kränze voldeed beter. Het Omroepkoor zong geweldig, ook al klonk het allemaal soms iets te masaal. Maar goed, ieder concert van Haitink is een groot cadeau waar geen gezeik bij past. De foto hierboven komt van de facebookpagina van het RphO, genomen tijdens het concert.

Recital 11 februari 2018

Zondag 11 februari 2018, Concertgebouw Amsterdam
Mikhail Pletnev, piano

Rachmaninov: Préludes, Elégie, Humoresque etc.
Rachmaninov: Sonate nr. 1

Ik kocht pas enkele dagen voor dit recital een kaartje, ook al had ik eigenlijk al lang besloten hierheen te willen. Ik hoorde Pletnev nooit eerder als pianist; wel al enkele keren als dirigent, zowel met het KCO (zie hier de weblog van zijn laatste optreden) als (lang geleden) eens met zijn eigen Russisch National Orkest. En zijn reputatie als pianist is minstens zo groot als die als dirigent. En ja, een heel Rachmaninov-programma: ook nog nooit meegemaakt. Het werd een geweldig concert. Ik zat op de eerste rij van het podium, op de hoek, vlak achter de piano, een Shigeru Kawai vleugel (waarschijnlijk zijn eigen instrument?). Ik keek Pletnev van vlakbij op zijn rug, en op zijn vingers. Wat een beheersing en balans, ook in die bravourestukken waarmee hij het recital opende. Het programma uit het boekje werd omgegooid - eerst de losse stukken, na de pauze de sonate, en ook in de losse stukken werd gerommeld, dus ik weet niet precies meer welke losse stukken werden gespeeld. In ieder geval wel de krakers: de Prélude op 3 nr. 2 in cis, en die op. 23 nr. 2, 5 en 7. Pletnev speelde ze feilloos, en uiterst poëtisch, niet als een klavierleeuw. Ik kende de Eerste pianosonate niet, had er ook geen cd-opname van, maar door de Pletnev heb ik het in mijn hart gesloten. Het is neo-Schubert, neo-Schumann, neo-Brahms, maar ook onmiskenbaar Rachmaninov. Een prachtige sonate, dat door Pletnev ongelooflijk subtiel en ragfijn werd gespeeld. Ik kocht er meteen een cd-opanme van en beluisterde het al vele keren. Ik ga me maar eens meer in Rachmaninov verdiepen, gewoon geweldige muziek. Met dank aan die subtiel spelende ijskonijn Pletnev.