23 november 2018

Concert 7 november 2018

Woensdag 7 november 2018, Concertgebouw Amsterdam
Orchestre Révolutionnaire et Romantique o.l.v. John Eliot Gardiner
Corinne Winters, sopraan
Ann Hallenberg, mezzosopraan
Edgaras Montvidas, tenor
Gianluca Buratto, bas
Monteverdi Choir

Verdi: Messa di Requiem

Vergeleken met andere oude-muziekspecialisten (Harnoncourt, Pinnock, Herreweghe, Brüggen etc.) vond en vind ik de opnames van Gardiner dikwijls te scherp en ongenaakbaar. Zijn opnames van de pianoconcerten van Mozart, Beethovens Missa Solemnis, ja zelfs Monteverdi's Maria Vespers: fraai gedaan, maar ook te hard, te scherp, te vilein. Sinds een aantal jaren zijn die scherpe randjes aan het vervagen, en zijn optredens hier in het Concertgebouw - met welk orkest ook - overtuigden meer en meer. Zie de weblogs via de dirigentenlijst hiernaast. Twee weken geleden nog een fraai Berlioz-programma (zie hier) en nu direct terug met een onvergetelijke en bijkans onmogelijk te overtreffen uitvoering van het Requiem van Verdi. Er werd fluisterend, zuchtend, declamerend, sonoor en schreeuwend gezongen, en gebeukt in het Dies Irae alsof het dak móest instorten. Dat Verdi Requiem is op zichzelf al een onverwoestbaar meesterwerk, maar Gardiner openbaarde vele extra dimensies. Ik ken het stuk maat voor maat door ontelbare keren luisteren op cd, en ook live o.l.v. Chailly en Jansons, maar zo enerverend als deze avond hoorde ik het stuk nog niet eerder. Grandioze solisten, een grandioos koor, orkest en dirigent. En die sublieme muziek van Verdi. Wat een avond.

12 november 2018

Concert 1 november 2018

Donderdag 1 november 2018, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Philippe Herreweghe
Yefim Bronfman, piano

Beethoven: Pianoconcert nr. 4
Brahms: Symfonie nr. 2

Een logischer vervanger voor de ontslagen chef Gatti konden ze niet vinden voor dit klassieke programma. Eind deze maand stond Herreweghe namelijk al geboekt voor een programma met Beethovens Vioolconcert en Schumanns Tweede symfonie, en dit programma is meer dan equivalent daaraan. Wel net zo merkwaardig: de oude-muziekspecialist Herreweghe samen met klavierleeuw Bronfman op één podium. Het bleek een belevenis, omdat Herreweghe zorgde voor kristalhelder orkestspel waarin Bronfman vrijuit kon zwemmen. Het was de eerste uitvoering in een lange reeks inclusief tournee, en het zou interessant zijn geweest de laatste uitvoering ervan te horen, want niet alles was nog uitgekristalliseerd, maar wel al grandioos. Het onbegrijpelijk subliem gecomponeerde tweede deel werd strak en pakkend gespeeld - Beethoven op zijn best. Na de pauze een even slanke als glasheldere Tweede Brahms, tegenpool van de volbloed Karajan-, Giulini- en Solti-lezingen. Allemaal even fraai, maar Herreweghe bracht een zeer overtuigend tegengeluid. In het derde deel ging het bijna mis - Herreweghe slaat nu eenmaal anders de maat dan de gemiddelde dirigent. Een groots concert en ik kijk uit naar zijn Schumann eind deze maand. De foto hierboven werd gemaakt tijdens de repetitie in Helsinki voor het laatste concert in de reeks. Het tekent de professionaliteit van beide grootheden.

04 november 2018

Concert 20 oktober 2018

Zaterdag 20 oktober 2018, Concertgebouw Amsterdam
Orchestre Révolutionnaire et Romantique o.l.v. John Eliot Gardiner
Lucille Richardot, mezzosopraan

Berlioz: Ouverture Le corsaire
Berlioz: Le mort de Cléopâtre
Berlioz: Uit Les Troyens: Chasse royale et Orage
Berlioz: Uit Les Troyens: Ah! Je vais mourir
Berlioz: Symphonie fantastique

Een onstuimig en gevarieerd Berlioz-programma, uitgevoerd door een orkest en een dirigent die Berlioz graag onstuimig uitvoeren. Voor de pauze twee gezongen levenseinden van twee Noord-Afrikaanse koninginnen, bijzonder gaaf en pakkend gezongen door de Franse mezzo Lucille Richardot. Gardiner ging er soms flink tegenaan, maar Richardot hield zich uitstekend staande. De koninklijke jacht uit Les Troyens werd perfect uitgevoerd; het is een stuk van uitersten en Gardiner gaf het het volle pond. Er zit ook een vocaal element in, hier gebracht door de orkestleden die al spelend ook de vocale uitroepen voor hun rekening namen. Na de pauze Berlioz' bekendste symfonie, gespeeld inclusief twee Ophicleïdes, het blaasinstrument dat in de 19e eeuw vrij veel werd voorgeschreven (niet alleen door Berlioz, maar ook door o.a. Mendelssohn, Verdi en Wagner), maar later door de tuba werd vervangen. Gardiner leidde een rauwe, gedreven uitvoering. Het tempo lag af en toe zo hoog dat er hier en daar wat schoonheidsfoutjes in het orkestspel optraden. Maar beter zo'n energieke dan een matte foutloze uitvoering.