Opera 24 mei 2018

Donderdag 24 mei 2018, Muziektheater Amsterdam
De Nationale Opera

Mozart: La clemenza di Tito

Tito - Russell Thomas
Vitellia - Ekaterina Scherbachenko
Sevilla - Jana Brugger
Sesto - Paula Murrihy
Annio - Jeanine De Bique
Publio - Sir Willard White
musicAeterna o.l.v. Teodor Currentzis

Het is soms raadzaam brochures, websites en facebookadvertenties goed te lezen. Toen in het vroege voorjaar van 2017 het seizoensprogramma van DNO bekend werd, nam ik mij één ding voor: ik ga niet naar La clemenza di Tito, vanwege de regisseur Peter Sellars. Die bracht hier ooit een gruwelijke Pelléas et Mélisande, en ik nam mij toen stellig voor nooit meer iets van hem te zien. Maar ja, ik las over de namen van de uitvoerenden heen, en pas in april j.l. zag ik dat deze productie door Teodor Currentzis zou worden geleid. Van hem had ik net een weergaloos goed concert meegemaakt (zie hier), dus toch maar een kaartje gekocht voor deze operavoorstelling. Het werd een onvergetelijke avond, één van de mooiste opera-uitvoeringen die ik ooit hoorde. La clemenza di Tito is Mozarts laatste opera - hij componeerde het ongeveer gelijktijdig met Die Zauberflöte. Het heeft niet de dramatische kracht van Don Giovanni of Le Nozze di Figaro, en lijkt eerder een vroeger werk. Maar goed, dan komt Teodor Currentzis en die gaat noot voor noot na wat Mozart daadwerkelijk componeerde, en wat hij op zijn ziek/sterfbed aan zijn hulpkracht Schikaneder overliet. Currentzis schrapte dus nagenoeg alle recitatieven, en voegde als dramatisch bindmiddel delen uit Mozarts Mis in c toe. Het was allemaal uiterst stijlvol en overtuigend, maar bovenal meer dan magisch uitgevoerd. Ik hoorde in het Muziektheater zelden zulk goed orkestspel, en de zangers pasten naadloos in dit perfectionistische beeld van Currentzis. Ik kreeg het enkele keren flink te kwaad, zo mooi werd er gezongen en gespeeld. Ik wist gewoon even geen raad met mijn emoties; zoiets gebeurt me niet vaak. De toneeluitbeelding van Sellars was weggegooid geld; een eerstejaars hbo-student dramastudies zou er meer van hebben gemaakt. Heel fijn eigenlijk, want daardoor kon alle aandacht uitgaan naar die weergaloze uitvoering onder die grandioze Currentzis. Wat een grandioos musicus!

Concert 22 mei 2018

Dinsdag 22 mei 2018, Concertgebouw Amsterdam
London Symphony Orchestra o.l.v. Michael Tilson Thomas
Ray Chen, viool

Sibelius: Vioolconcert
Sibelius: Symfonie nr. 6
Sibelius: Symfonie nr. 7

Dirigenten die terugkeren bij het orkest waar ze ooit eens een tijdje chefdirigent waren: dat zijn altijd krachtige optredens. Als etentjes van exen die elkaar nog steeds het licht in de ogen gunnen en begrijpen waarom ze ooit op elkaar verliefd waren. MTT was vanaf 1988 zeven jaar chef van het London Symphony en nu op zijn 73ste met zijn oude liefde een tournee met een all-Sibelius programma. Colin Davis dirigeerde ooit eens - nog voor ik in 2006 deze weblog startte - bij het KCO een concert met louter Sibelius (Pohjola's dochter en de symfonieën 3 en 6) maar verder is het huilen met de pet op wat betreft deze Finse meester in het Concertgebouw. De Zevende stond in de prehistorie eens op de lessenaars van het KCO tijdens een 20ste-eeuws programma, dus nu zowel die Zesde als Zevende voor de tweede keer live. Met dank aan MTT die beide symfonieën lekker volbloedig en groots bracht. Die Zevende is misschien wel mijn favoriete Sibelius-symfonie: subliem opgebouwd, en zowel emotioneel als eigenzinnig. Wie kan dat openingsdeel met de strijkers weerstaan, en wie die geweldige koperkoralen? En de slotmaten zijn van een unieke kracht...! Janine Jansen zou oorspronkelijk het Vioolconcert spelen, maar ze meldde zich ziek af. Het jonge aanstormende Chinese talent Ray Chen nam het over; hij won o.a. het Elisabethconcours in Brussel, maar speelde deze avond te onstuimig en te slordig. MTT begeleidde prima, maar ik hoorde betere uitvoeringen. Het programma na de pauze met de twee laatste Sibelius-symfonieën maakte het concert daarentegen geweldig.

Concert 9 mei 2018

Woensdag 9 mei 2018, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Daniele Gatti
Daniil Trifonov, piano

Prokofiev: Pianoconcert nr. 3
Mahler: Symfonie nr. 1

Na de overrompelende uitvoering van de Eerste Mahler door ket KCO o.l.v. Gatti in januari j.l. (zie hier de weblog) kocht ik meteen een kaartje voor het herhalingsconcert. En wederom brachten orkest en dirigent een meer dan geweldige uitvoering. De imperfecties van de eerste uitvoering in januari waren verdwenen; het is duidelijk dat Gatti als mahlerdirigent iets toevoegt aan wat zijn voorgangers brachten. Voor de pauze een stormachtige uitvoering van het Derde pianoconcert van Prokofiev. Gatti begeleidde het stuk al eens eerder, toen met Yuja Wang achter de piano (zie hier). Trifonov zit achter de piano als volledig inzichzelfgekeerde autist met het ogenschijnlijke doel het instrument helemaal kapot te beuken, maar zijn spel was geweldig en de samenwerking met Gatti helemaal goed. Wederom een geweldig concert van de chefdirigent. De foto hierboven werd tijdens de tournee na dit concert gemaakt.