20 april 2009

Concert 17 april 2009


Vrijdag 17 april 2009, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Sakari Oramo
Janine Jansen, viool

Lindberg: Chorale
Janácek: Taras Bulba
Sjostakovitsj: Vioolconcert nr. 1


De rondborstige Chorale van Lindberg en de bonte en dramatische verklanking van het Gogol-verhaal door Janácek werden prima gespeeld, maar nagenoeg iedereen in de zaal kwam voor het gedeelte na de pauze. En we werden bepaald niet teleurgesteld. Bij velen is Janine Jansen bekend van haar Vivaldi-, Bruch- en Mendelssohn-opnamen, maar ik hoorde haar alleen eerder tijdens eveneens een A-concert met een overrompelende uitvoering van het vioolconcert van Britten. En nu dan met dat prachtige Eerste vioolconcert van Sjostakovitsj. In preludium staat dat het KCO dit concert voor het eerst uitvoerde in december 1985, gedirigeerd door Haitink en met de toenmalige concertmeester Viktor Liberman als solist. Dat concert was mijn tweede bezoek aan het Concertgebouw(orkest), en mijn eerste keer Haitink. Ik schreef er al een weblog over, zie hier. Enfin, nu dan gespeeld door Janine Jansen, en deze uitvoering zal evenzeer als memorabel in mijn geheugen worden opgeslagen. Want wie dacht dat Jansen het zoveelste vioolsterretje is, werd tijdens dit concert gelogenstraft. Ze is een rasmuzikante, die haar Stradivarius prachtig laat klinken, maar het instrument geenszins ontziet. Technisch perfect, emotioneel geladen, en geweldig in balans met het orkest. Van begin tot eind hield de zaal zijn adem in, want dit was muziekmaken op het hoogst denkbare niveau. Een prachtige vertolking.

13 april 2009

Opera 9 april 2009


Donderdag 9 april 2009, Muziektheater Amsterdam
De Nederlandse Opera

Verdi: La traviata

Violetta - Marina Poplavskaya
Alfredo Germont - Ismael Jordi
Giorgio Germont - Andrzej Dobber
Koor van De Nederlandse Opera
Nederlands Philharmonisch Orkest o.l.v. Paolo Carignani

De enscenering van Willy Decker kende ik een klein beetje van de foto's bij de cd's van de Salzburger uitvoering uit 2005 met Netrebko en Villazon. Nu dan in het echt; wat een meesterlijke enscenering. In zijn veelzeggendheid en treffendheid staat deze gelijk aan die van Homoki van Die Frau ohne Schatten, eerder dit seizoen. En muzikaal was deze Traviata even overrompelend en prachtig. Er waren drie prima tot perfecte hoofdrol-zangers en het orkest speelde onder Carignani zuiver, scherp en glansvol. Het optreden van Poplavskaya was een regelrechte sensatie. In het boekje staat het citaat dat je voor een Traviata eigenlijk drie verschillende sopranen nodig hebt: een coloratuursopraan voor de eerste, een lyrische sopraan voor de tweede en een vertolker van karakterrollen voor de derde. Echte goede sopranen halen deze stelling onderuit, en dat dééd Poplavskaja, ofschoon ze in de tweede en derde akte het meest overrompelde. Maar die eerste feestakte zal zelden zo goed geklonken hebben, vooral ook door het wederom perfect ingestudeerde koor en door de scherpe directie van de kale dirigerende Italiaan. Ismael Jordi heeft een wat kleine stem, maar vond ik prima passen bij de sterke aanwezigheid van Poplavskaya. En ja, Dobber is voor mij dé Verdi-bariton. Moge hij nog vaak terugkeren, zijn stem is zo prachtig. Mooiste moment van de opera: de overgang van de tweede naar de derde akte, zonder applaus meteen overgaand naar die vergeleken met de ouverture nog dramatischer prélude. Op 1 mei ga ik in naar de Deutsche Oper in Berlijn wederom naar een Traviata, dan met mevrouw Gheorghiu; dat kan mee- of enorm tegenvallen. Het zal niet eenvoudig zijn de prestatie van Poplavskaya te evenaren...

10 april 2009

Concert 8 april 2009


Woensdag 8 april 2009, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Iván Fischer
Radu Lupu, piano

Beethoven: Ouverture Coriolan
Beethoven: Pianoconcert nr. 4
Beethoven: Ouverture Die Geschöpfe des Prometheus
Beethoven: Symfonie nr. 8


Het lukt me nooit om op het net een foto voor mijn weblog te vinden waar dirigent en solist samen op staan. Tot nu dus. Nog meer bijzonder was hun samenwerking op het podium van het Concertgebouw tijdens dit concert. Ik hoorde het Vierde pianoconcert niet eerder zo fraai. Fischer zorgde voor een perfect gespeelde en spannende begeleiding, Lupu voor magisch pianospel. De subtiliteiten buitelden over elkaar heen. Het sublieme middendeel was nu niet, zoals gewoonlijk, het muzikale hoogtepunt van dit concert; dat waren alle drie de delen. Fraai gezicht: Lupu speelde een vituose passage, maar keek al die tijd opzij naar het orkest om ook op die manier in direct contact met de orkestleden te staan. Ik had mijn losse kaartje echter gekocht voor Fischer, die de laatste jaren louter uitstekende concerten verzorgt. Zijn stijl in Beethoven is transparant en uitdagend, ofschoon minder hoekig als die van Harnoncourt. De uitstervende harteklop in de Corioloan-ouverture werd prachtig gespeeld. De Achtste symfonie staat zelden op de concertprogramma's, maar doet aan kwaliteit niet voor de andere symfonieën onder. Fischer schotelde een boeiende interpretatie voor, met felle tegenstellingen tussen de vele motieven. En terecht liet hij de hoornist en klarinettist extra meedelen in het applaus, want zij speelden het Trio van het derde deel subliem. Trouwens, ook de componist laat zich hier van zijn meesterlijkste kant zien. Een prachtig Beethoven-concert!