Opera 2 februari 2008

Zaterdag 2 februari 2008, Concertgebouw Amsterdam
Opera concertant

Wagner: Lohengrin

Lohengrin - Klaus Florian Vogt
Elsa - Anne Schwanewilms
Telramund - Eike Wilm Schulte
Ortrud - Marianne Cornetti
Heinrich - Ronnie Johansen
Herrufer - Geert Smits
Groot Omroepkoor
Radio Philharmonisch Orkest o.l.v. Jaap van Zweden

Allereerst de revelatie: Jaap van Zweden is een groot Wagner- en/of opera-dirigent! Ik had hem nog nooit eerder dirigerend aan het werk gezien, maar dit 'debuut' deed me beseffen dat we er opeens een heel groot dirigent van eigen bodem bij hebben. Hij overtreft Edo de Waart met groot gemak (maar die was dan ook vaak erg matig). Onder De Waart hoorde ik op 6 november 1993 al eens eerder een concertante Lohengrin, waarvan me vooral de superieure Ortrud van Gabriele Schnaut herinner. Van Zweden leidde een geweldige uitvoering, bijzonder fraai gespeeld, krachtig en spannend. Het orkest deed precies wat hij wilde en er was hoorbaar goed gerepeteerd, ook op de details. Ik zat voor het gehoor niet op een al te beste plek: eerste rij podium, direct achter de bassen - ik kon hun partituur netjes meelezen. Door die placering had ik me niet zo op deze uitvoering verheugd: ik dacht vooraf dat het vanaf het podium toch niks kon worden. Maar dat viel reuze mee. Geenszins ideaal natuurlijk, maar ik had slechter verwacht. En zo ontpopte zich totaal onverwacht een geweldige opera-uitvoering met grotendeels superieure zangers. Vogt en Schwanewilms zongen allebei heel jeugdig, en ze waren perfect bij stem. De vertelling van Lohengrin 'In fernen Land' aan het slot van het derde bedrijf was een waar hoogtepunt. Marianne Cornetti (later dit voorjaar Ulrica in Un ballo in maschera) zong een prima Ortrud, en ook de overige herenpartijen waren goed bezet. Lohengrin is een prachige opera waar Wagner op de drempel van zijn eigenlijke stijl staat. Soms zoekt hij een muzikale uitweg en is de partituur rechtuit zwak. Maar opeens is er dan zo'n gedeelte waarin de meester zijn uiteindelijke gezicht durft te tonen. Een apart en boeiend werk. En dat over de zoon van Parsifal, over wie Wagner pas zo'n 30 jaar later een opera zou componeren.