Concert 28 april 2010

Woensdag 28 april 2010, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Kurt Masur
David Fray, piano

Beethoven: Pianoconcert nr. 3
Schubert: Symfonie nr. 9

Een klassiek programma waarvan ik iedere noot bijkans kan dromen. Ik was vooral benieuwd naar Masurs opvatting over de Grote van Schubert, die hondsmoeilijke maar geniale symfonie. Uiteindelijk viel me die niet tegen, ofschoon de uitvoeringen van Harnoncourt bij het KCO (ook op cd vastgelegd) alsook de sublieme 'authentieke' opname van Charles Mackerras iedere uitvoering daarna tot op heden doen verbleken. Masur dirigeerde nooit al erg precies, en naarmate ook zijn jaren beginnen te tellen (hij is 82) wordt dat er niet beter op. Dat leverde soms wat onregelmatigheden op, vooral wanneer hij tempowisselingen wenste zoals in de coda van het eerste deel. De orkestklank loopt in dit stuk al gauw dicht, en ook bij het KCO gebeurde dat af en toe, met name in het eerste deel. Het derde en vierde deel kregen echter een prima vertolking. Masur liet de herhalingstekens overal voor wat ze waren, maar gelukkig juist niet in het allermooiste stuk van deze symfonie: het Trio uit het Scherzo, sowieso een hoogtepunt uit de gehele orkestliteratuur. Enfin, gewoon een overwegend goede uitvoering; niet voor de eeuwigheid in de herinnering maar alleszins bevredigend.

Dat gold eigenlijk ook voor het debuutoptreden van de jonge en fraai ogende pianist David Fray, ook al vond ik het tempo in het openings- en slotdeel net een tikje te laag en al waren er teveel oneffenheden in de afstemming tussen solist en orkest. Maar zowel Fray, Masur als het KCO waren voldoende professioneel om dit verrukkelijke pianoconcert als zodanig te spelen.