Concert 9 mei 2008

Vrijdag 9 mei 2008, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Trevor Pinnock
Mario Joao Pires, piano

J.Chr. Bach: Sinfonia op. 18 nr. 2 Lucio Silla
Mozart: Pianoconcert nr. 9 KV 271
Liszt: The black gondola (ork. Adams)
Haydn: Symfonie nr. 99

Dit op het eerste gezicht wat gemiddeld-klassieke concert (geen grote orkestwerken, een debuterende dirigent) werd een enorm feest van fijnzinnigheid, muzikale vriendschap en zomerse heerlijkheid. Van Trevor Pinnock staan enkele sublieme cd's in mijn kast: de Vier Jaargetijden van Vivaldi en de Orkestsuites en Brandenburgse Concerten van Bach: opnames uit het begin van de jaren tachtig, maar ongemeen frisse, levendige en tijdloze uitvoeringen. Nu dan voor het eerst bij het KCO, en wat een liefde op het eerste gezicht! De fijnzinnigheid en speelvreugde openbaarde zich al in die korte Sinfonia van Johann Christian Bach. Op de dirigeerplek stond een clavecimbel, en Pinnock hamerde met zijn linkerhand op de toetsen en rechts dirigeerde hij het orkest. Heerlijk gezicht. Maar muzikaal prachtig: de klank van het clavecimbel mengde zich erg fraai met het spits spelende orkest. De hobo draagt het middendeel, en de nieuwe hoboïst Lucas Macías Navarro liet horen dat het allemaal nog mooier kan. Nadat het clavecimbel was weggedragen en de piano op het podium was gehesen, kregen we van Pinnock en Pires een werkelijk sublieme uitvoering van Mozarts Jeunnehomme-concert. Het schijnt dat ze beiden dit concert ook al bij andere orkesten hebben gespeeld, maar van routine was geen sprake. In het middendeel bereikt Mozart een enorme emotionele diepgang, en de zaal hield zijn adem in. Pires speelde fantastisch idiomatisch: zo moest het allemaal klinken! De extra kruk stond al klaar: als toegift gaven Pinnock en Pires samen achter de piano een vrolijk deel uit één van Mozarts sonates voor pinaovierhandig weg. Na de pauze een orkestratie door John Adams van het pianowerk van Liszt dat ik nog niet kende. Een donker stuk, mooi gespeeld. Tenslotte mijn favoriete Londense symfonie van Haydn: de 99ste met dat verrukkelijke melodische tweede en dansante derde deel. Pinnock koos hogere tempi dan Harnoncourt indertijd, maar de subtiliteiten en uitdagende fraseringen vlogen je om de oren. Hondsmoeilijk repertoire: in iedere maat gebeurt er zoveel dat wanneer één orkestlid ergens even een halve tel te laat inzet, complete uitglijers kunnen optreden. Het gebeurde hier allemaal niet. Pinnock en het KCO waren elkaar volledig vertrouwd. Wanneer het orkest met deze gastdirectie een potentiële opvolger voor Harnoncourt in het klassieke repertoire zocht, dan hoeven ze wat mij betreft niet meer verder te zoeken. Op herhaling, deze Pinnock!