Zondag 1 april 2007, Concertgebouw Amsterdam
Groot Omroeploor, Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Sir Roger Norrington
James Gilchrist, tenor (evangelist)
Florian Boesch, bas (christus)
Lydia Teuscher, sopraan
Marie-Claude Chappius, alt
Werner Güra, tenor
Geert Smits, bas
Bach: Matthäus Passion
Sinds ik in 1985 voor het eerst naar het Concertgebouw ging, heb ik meerdere keren de traditionele palmzondaguitvoering van de Matthäus Passion door het Koninklijk Concertgebouworkest bijgewoond (slechts één keer op de voorafgaande vrijdagavonduitvoering de Johannes). Drie keer onder leiding van Harnoncourt (met de eeuwig stralende Arleer Auger in de Aus Liebe-aria - ik kan die aria niet horen zonder dat zij in mijn herinnering komt), een keer door Koopman, en ook een paar keren door Herreweghe. De Chailly-uitvoering heb ik gemist. Nu dan Roger Norrington, die ik een paar jaar geleden een schitterend debuut bij het KCO hoorde maken met de Pastorale symfonieën van Beethoven en Vaughan-Williams. Deze Matthäus Passion maakte op mij enorme indruk, de (f)lauwe recensies ten spijt. Norrington zat een beetje naar links en rechts te zwaaien, maar het orkest speelde scherp en volbloedig. Tegen een door de concertmeester van het KCO begeleide Erbarme dich-aria kan toch geen authentiek orkest op? Norrington koos voor overwegend bedaagde tempi en liet het koor breder klinken dan ik van Herreweghe en Harnoncourt gewend was. Bovendien liet hij de koralen meezingen door het kinderkoor (jongens en meisjes) en dat klonk prachtig. Sommige koralen (zoals het tweede deel van O Haupt voll Blut und Wunden en Wenn ich einmal soll scheiden) liet hij a capella zingen. Authentiek? Misschien niet. Prachtig: absoluut! Naast dit alles ook nog een werkelijk superieur en emotioneel beladen zingende en vertellende James Gilchrist als evangelist. Toen Norrington hem na afloop een hand gaf, verdubbelde de kracht van het applaus, en terecht! De overige zangers blonken niet uit, maar zongen prima. Ik zat trouwens met aanhang en ouders op de eerste rij van het zijbalkon, vlak naast het orkest - ereplaatsen! En zo'n daglicht beschenen Grote Zaal heeft altijd iets extra's. Een heuglijke middag. Dali schilderde een fraaie Christus aan het kruis:
2 opmerkingen:
volgens mijn herinnering debuteerde Norrington met het eerste pianoconcert van beethoven(Brautigham) en de eerste Elgar symphonie)Ik speelde mee dus het zal wel kloppen.het was een fenomenaal concert!
Complimenten overigens voor uw Blog!
Ik vond het ook een bijzondere uitvoering, warm, er hing op de Palmzondag uitvoering naar mijn gevoel ook een bijzondere sfeer in het concertgebouw... daar kan een kerk niet tegenop!
En James Gilchrist is misschien wel de beste evangelist die ik ooit gehoord heb.
Ik benijd jou dat jij de betreurde Arleen Auger ooit hierin hebt mogen horen zingen.
(Leen Roetman)
Een reactie posten