Donderdag 22 maart 2007, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Donald Runnicles
Hillevi Martinpelto, sopraan
Bo Skovhus, bariton
Elgar: Enigma-variaties
Zemlinsky: Lyrische symfonie
Dit niet alledaagse programma is de voorbije week maar liefst vijf keer gespeeld; ik bezocht de eerste van deze rij. De Enigma-variaties hoorde ik eens eerder met het KCO, gedirigeerd door Charles Dutoit. Dat was lang geleden. Het blijft een vreemd stuk dat nergens echt op- en openbloeit, ook niet in het overbekende Nimrod. Het is naar mijn idee net iets te cynisch, en dat is altijd ongemakkelijk. De andere grote Elgar-composities zijn het ook allemaal net niet (de eerste symfonie, het cello- en vioolconcert): mooie momenten, maar of te lang, of te eendimensionaal. Je zult het als land maar met zo'n componist als dé nationale componist moeten doen. Wij hebben dan toch maar een Peter Schat... Na de pauze de Lyrische symfonie van Zemlinksy. Die hoorde ik ook al eens eerder, begin jaren negentig met Chailly. De beleving was hetzelfde: een interessant stuk maar zeker geen meesterwerk. Nergens een fraaie melodie of aangrijpende eenheid van tekst en klank. Het stuk moet het hebben van een paar opvallende samenklanken, de instrumentatie en het optreden van de twee zangers. Dat was deze avond heel behoorlijk, vooral door de sonoor zingende bariton Bo Skovhus. Ik kende hem alleen als Graaf Danilo Danilowitsch van die heerlijke opname van Die Lustige Witwe gedirigeerd door Gardiner. Ruim tien jaar later blijkt hij nog steeds prima bij stem. Hillevi Martinpelto zong zuiver, maar haar kleine stem was niet altijd opgewassen tegen het orkestgeweld. Het orkest werd door de wat woest uitziende en ogenschijnlijk onbeholpen dirigerende Donald Runnicles goed bij elkaar gehouden. Maar zoals uit mijn woordkeus al zal zijn opgevallen was dit concert niet helemaal mijn cup of tea. Toch een fraaie foto van een jonge Zemlinsky; hij schijnt geen eenvoudig leven geleid te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten