Zondag 18 maart 2007, Concertgebouw Amsterdam
Wiener Philharmoniker o.l.v. Christian Thielemann
Bruckner: Symfonie nr. 8
Wanneer de Wiener Philharmoniker Bruckner spelen, dan zijn twee van de drie noodzakelijke elementen voor een perfecte avond aanwezig. Dit klasseorkest heeft met zijn superieure strijkers en zijn niet na te bootsen lage klank geproduceerd door de celli, bassen en het koper de perfecte 'sound' voor Bruckner. Bovendien spelen de Wiener altijd enorm geconcentreerd. Het derde element is natuurlijk de dirigent en zijn interpretatie, en met Thielemann stond er wellicht niet de allerbeste, maar zeker toch een heel goede Brucknerdirigent op de bok. Dus ja, het was erg fraai zondagavond. Thielemann is een onhandige slungel en oogt met zijn oerduitse kop misschien niet als de meest vriendelijke dirigent, dirigeren kan hij. Ik herinner me een prima Pathétique met het KCO, en ook een goede Zevende Bruckner met zijn eigen Münchense orkest. Deze Achtste Bruckner mocht er eveneens zijn. De inzet van het Adagio was hemels en de opbouw van het openingsdeel en de Finale van grote klasse. Thielemann hield de klank soms opvallend klein; soms leek het wel kamermuziek. Ik miste wel een goede balans tussen de strijkers en de houtblazers; deze laatsten vielen soms helemaal weg. Gezien de aandacht die Thielemann aan de strijkers gaf mijns inziens een bewuste keuze. Het zij zo; ik heb enorm zitten genieten van dit grandioze orkest. Volgend jaar spelen ze met Gergiev Berlioz en Tsjaikovksy - weer eens wat anders. Moge Thielemann, liever dan die prutser van een Barenboim, weer snel terugkeren bij het KCO.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten