Opera 22 juli 2018

Zondag 22 juli 2018, Arena di Verona
Arena di Verona Opera Festival

Verdi: Aida

Aida - Maria José Siri
Amneris - Violetta Urmana
Radames - Carlo Ventre
Il re - Romano Dal Zovo
Ramfis - In Sung Sim
Amonasro - Ambrogio Maestri
Arena di Verona Orkest en Koor o.l.v. Daniel Oren

Ik ben soms verrukkelijk inconsequent. Afgelopen oktober schreef ik over mijn bezoek aan de Aida in Verona vijf weken ervoor dat ik er komend jaar niet per se opnieuw heen hoefde (lees hier), maar 10 maanden na die woorden zat ik er weer. En het werd de meest enerverende en gedenkwaardige opera-avond uit mijn geheugen. De Zeffirelli-enscenering zag ik er ruim 10 jaar terug ook, al was die van vorig jaar imposanter en verfijnder. Maar deze avond zong een geweldige cast o.l.v. een geweldige operadirigent. En die cast werd uitgebreid met het weer, die de avond onvergetelijk maakte. De eerste en tweede akte verliepen regulier, maar tijdens de pauze tussen de tweede en derde akte begon het zachtjes te druppelen, zodat de pauze bijna een uur duurde in plaats van de geplande 25 minuten. Het werd weer droog, en iedereen nam zijn plaats in. Enfin, die derde akte (wat een prachtig poëtisch begin na die pompeuze tweede akte) moest drie keer worden onderbroken door terugkerend gedruppel. Het was allemaal te weinig om volledig te stoppen, dus steeds weer de orkestleden terug in de bak, dirigent op, en Aida en Radames meteen voluit in hun duet enzovoort. Na de derde onderbreking werd omgeroepen dat de vierde akte meteen zonder pauze zou worden ingezet, maar het begon wel vervaarlijk te weerlichten en te waaien - het was inmiddels half twee 's nachts... Die vierde akte was net tien minuten aan de gang, toen er opeens dikke druppels vielen; iedereen weg en nu voorgoed. Die druppels bleken voorbode van een enorme hoosbui. Enfin, Aida en Radames werd de dood bespaard deze avond. We renden het plein over en dronken nog tot na twee uur onder de luifels een glas witte wijn. Aida is niet Verdi's allerbeste opera - er zitten enkele te snel gemaakte overgangen in, maar tegelijkertijd is het een prachtig drama, en wie kan het weergaloze Possente Ftha weerstaan? Von Karajan en Katia Ricciarelli namen het prachtig op (zie hier); maar alleen Toscanini dirigeerde in 1949 de harpen kernachtiger dan ooit (hier). In de Arena klonk het trouwens ook geweldig. De Arena van Verona is verslavend...