Dinsdag 28 februari 2012, Concertgebouw Amsterdam
Chamber Orchestra of Europe o.l.v. Bernard Haitink
Jessica Rivera, sopraan
Karen Cargill, mezzosopraan
Roberto Sacca, tenor
Hanno Müller-Brachmann, bas-bariton
Groot Omroepkoor
Beethoven: Symfonie nr. 1
Beethoven: Symfonie nr. 9
Een prachtige afsluiting van de Beethoven-cyclus. De vlijmschepe finesse die Haitink en zijn orkest in de Eerste bereikten, gaven deze symfonie vleugels. Zo gespeeld werd het een volwaardig meesterwerk. In het openingsdeel van de Negende moesten mijn oren voor het eerst tijdens deze cyclus opeens wennen aan de beperkte grootte van het orkest. Ik leerde deze symfonie kennen via de opname uit het begin van de jaren zestig door Von Karajan, die in dit openingsdeel alle registers opentrekt. Ook bij andere opnames komt dit openingsdeel relatief fors uit de verf, en nu in de zaal miste ik toch wat kracht. Het zal aan mijn oren gelegen hebben, want de uitvoering paste uitstekend binnen de interpretatie van Haitink. Het tweede deel werd scherp en grandioos gespeeld. Het derde deel werd het hoogtepunt. Wat een cantabile en wat een gaaf spel! Ik hoorde het deel nooit eerder zo mooi. Het slotdeel is de bekende uitsmijter, bijzonder fraai gezongen door het koor (later dit voorjaar mag het helemaal aan de bak in de Missa solemnis met Harnoncourt). Het solistenkwartet heeft altijd een wat ondankbare aak in dit slotdeel, maar het kweet zich prima van zijn taak. Een luid bejubeld concert, en terecht! Ik prijs me gelukkig deze cyclus in zijn geheel gehoord te hebben.
1 opmerking:
Hoe bedoel je: een ondankbare taak? Ik vind het een onmiskenbaar hoogtepunt uit de muziekliteratuur. Weliswaar een vreemde eend in de symfonie-bijt, maar tegelijkertijd merkwaardig en subliem!
Een reactie posten