Vrijdag 25 juni 2010, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Daniele Gatti
Wagner: Siegfried-Idyll
Mahler: Symfonie nr. 5
De Vijfde van Mahler is te kort om als enige werk op het programma te zetten, maar te lang en te veeleisend om voor de pauze nog een groot ander te werk te spelen. Tennstedt dirigeerde eind jaren tachtig eerst Schönbergs A survivor from Warsaw, waarna zonder pauze-onderbreking de Vijfde op de lessenaars kwam; Chailly bracht eerst iets onduidelijks-onbekends van Puccini. Jansons had een prachtige combinatie met Don Juan van Strauss, en ook de Siegfried-Idyll bleek een prima koppeling. Uiteindelijk vond ik de uitvoering van de Siegfried-Idyll het hoogtepunt van het concert. De uitvoering van Mahler 5 werk na afloop luid toegejuicht, en ook de orkestleden leken verrukt van de verrichtingen van Gatti, maar ik was niet helemaal tevreden. Gatti dirigeerde naar mijn smaak te inconsistent wat tempi betreft, en de afwerking was hier en daar rommelig. Het orkest speelde weliswaar prima, maar niet op topniveau zoals tegenwoordig bijna altijd. Kleine haperingetjes zijn in principe niet erg, als de uitvoering je maar naar de keel grijpt. En dat deed deze niet. Het Adagietto slaagde het best; het relatieve hoge tempo werkt eigenlijk bijna altijd goed in dit deel. De uitvoering van de Siegfried-Idyll was daarentegen weergaloos mooi. Prachtig lyrisch, ingetogen, en door met name de strijkers bijzonder intens gespeeld.
1 opmerking:
Indruk klopt met wat Martien schrijft op zijn blog:
http://paardenzoon.blogspot.com/
Een reactie posten