Zaterdag 24 oktober 2009, Concertgebouw Amsterdam
The Cleveland Orchestra o.l.v. Frans Welser-Möst
Debussy: uit Nocturnes: Nuages & Fêtes
Widmann: Chor
Beethoven: Symfonie nr. 5
Van de grote en illustere Amerikaanse orkesten had ik alleen het Cleveland Orchestra nog niet eerder gehoord. Tot deze avond dus. Of het aan het opbouwwerk van Georg Szell ligt, of aan de kwaliteiten van Welser-Möst, of aan een combinatie: het orkest speelde bijzonder goed. Kenmerkend aan hun spel was de enorme transparantie en het achterwege blijven van de bij zoveel Amerikaanse orkesten gebruikelijke welluidendheid. Er werd vooral subtiel gespeeld, en soms zelfs fluisterzacht. Voor de pauze heersten de ijle sferen van Debussy en Widmann; ik kan me vergissen, maar volgens mij heb ik Widmanns Chor eens eerder gehoord in de A-serie. Een boeiend stuk, dat in karakter goed past bij de twee voorafgaande twee delen uit de Nocturnes van Debussy. Na de pauze met de beide benen op de grond met een klassiek gespeelde Vijfde Beethoven, in relatief hoge tempi, maar technisch nagenoeg perfect gespeeld. Welser-Möst hield de fermates in het openingsdeel erg kort, en dat gaf het deel extra kracht. De lang niet uitverkochte zaal kreeg meteen een toegift. Met de wat rechtlijnig maar wederom technisch perfect en bijzonder doorzichtig gespeeld Vorspiel tot de eerste akte Lohengrin (wat een meesterwerk is dat toch) keerden we weer terug naar de ijle speren van voor de pauze. Een fraai concert door een uitstekend orkest. Op hun website was de dag erna al een fotoslideshow op YouTube te zien. Klik hier om het te bekijken (zo lang als het online staat).
11 opmerkingen:
Het Cleveland Orchestra heb ik leren kennen door CD uitvoeringen van de symfonieën van Brahms o.l.v. Christoph von Dohnanyi. En vervolgens door Pierre Boulez met Mahler 4 en 7. Wat opvalt is inderdaad hun transparantie. Het is een geweldig orkest.
Als ik de Brahms uitvoeringen van Gardiner even buiten competitie stel (UNIEK, voor het onbewoonde eiland), dan ken ik geen betere uitvoeringen van de symfonieën van Brahms dan die van het Cleveland met Dohnanyi. Ook de onlangs verschenen uitvoering van de eerste symfonie door Ivan Fischer en het Budapest Festival Orchestra blijft wat mijn smaak betreft ver achter bij die van het Cleveland. (Ik vond Fischer een behoorlijke teleurstelling, moeizame tempo´s, het ´bruist´ niet.)
Ik had het orkest graag eens live gehoord, maar voor Beethoven 5 en Möst stap ik niet op de trein en tast ik niet in de buidel :)
Ik las een lyrische recensie over de Brahms/Fischer cd. Trouwens, ik wist niet dat Fischer perfecter dan perfect nederlands spreekt, moest daar wel om lachen omdat ik t niet wist (filmpje op Youtube van een interview bij de VPRO)
http://entertainment.timesonline.co.uk/tol/arts_and_entertainment/music/cd_reviews/article6885774.ece
Ik las een lyrische recensie over de Brahms/Fischer cd. Trouwens, ik wist niet dat Fischer perfecter dan perfect nederlands spreekt, moest daar wel om lachen omdat ik t niet wist (filmpje op Youtube van een interview bij de VPRO)
http://entertainment.timesonline.co.uk/tol/arts_and_entertainment/music/cd_reviews/article6885774.ece
Ik heb die lovende recensies ook gelezen... Nog maar eens luisteren!
Nu is het ook een kwestie van smaak, en je vormt je eigen referentiekader. Op die CD van Fischer staan ook de Haydn varaties en dat vind ik echt vreselijk. Een olifant!
Als echte fan blijf ik kritisch, en mijn eigen oren gebruiken en zal ik niet altijd en bij voorbaat in gejuich uitbreken.
Van Gergjev heb ik ook genoeg ongeïnspireerde concerten meegemaakt.
Maar zowel Ivan Fischer als Valery Gergiev beschouw ik als uitzonderlijke dirigenten, omdat zij ook in staat zijn de muziek buiten zichzelf en het orkest uit te laten stijgen. (´duende´, ´uplifting experiences´).
Nou, Leen. Na tientallen extatische verhalen over en referenties aan Gergiev van je gehoord te hebben, heb ik een kaartje gekocht voor Gergiev in het concertgebouw op 30 januari. Hij komt dan met zijn Russisch orkest een volledig Russisch programma spelen. Ik ben erg benieuwd!
Dat wordt dus mijn eerste Gergiev-ervaring, dat vergat ik erbij te zeggen..
Leuk! Ik ben er ook. Ik heb een kaart Podium Noord, op de hoek aan de trap.
Als het goed is wordt het niet de aanvankelijk aangekondigde vierde maar de vijfde symfonie van Tsjaikovksi. Die symfonie dirigeert hij zonder partituur (als een van de heel weinige muziekstukken).
In 1996 gehoord met het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Buitenaardse krachten hadden toen bezit genomen van Gergiev en orkest. Dat was geen muziek maken meer, dat was het creëren van een universum!!
Van de Tsjaikovski symfonieën 4,5,6 zijn fantastische opnamen van Gergiev met de Wiener Philharmoniker, idem Nacht op de kale berg (Moesorgski)dat we ook te horen krijgen.
Dit laatste stuk was een van mijn eerste luisterervaringen met klassiek muziek. In mijn ´discotijd´ kocht ik in 1978 de dubbel lp Saterday Night Fever. Daar stond dit nummer ook op! Haha, je wordt ouder ... Een collega van mij (ongeveer zelfde leeftijd) was dit weekend naar een concert van Spandau Ballet geweest. Dat vond ik vroeger ook wel aardig. Ik kan me er niks meer bij voorstellen. Er gaat niets boven klassiek :)
Leen, je maakt de verwachtingen zo wel hooggespannen hoor! Overigens kan ik zelf ook erg van andere muziek genieten dan alleen klassiek maar Spandau Ballet, sorry, dat is toch echt een andere generatie. :)
Wel een drukke week trouwens. 29 januari Janine jansen met KCO in het vioolconcert van Sibelius. 30 januari dus Gergiev en 3 februari alweer Mahler 3 met het KCO. Leve de spotgoedkope kaartjes van entree!
Jij boft maar. Ik moet er iets meer voor betalen (een vermogen) en energie in steken (uit Rotterdam komen). Ik ga naar Mahler 3 op 4 februari. Laten we hopen op wederom onvergetelijke avonden!
Die collega van mij gaat nu wel met familie op 16 januari naar De Doelen voor Daniel De Niese. Die vond ze zo goed op het Prinsengrachtconcert, ze wil ´haar horizon verbreden´!
Over onvergetelijke avonden gesproken. Ik zou afgeloppen woensdag naar het mozartprogramma gaan van het KCO met Pires. Na een slechte nacht + lange dag kom ik thuis, ga op de bank zitten en word ik zowaar om exact 20.15 thuis wakker en ben dus (veel) te laat voor het concert. Na gefrustreerd thuis te zijn gebleven, besloot ik een poging te wagen op donderdag binnen te komen met mijn woensdagkaartje. Gelukt! Vraag me niet hoe, want waar controleren die mensen anders op dan de datum? Enfin, ik had natuurlijk geen plek meer maar belandde op rij 8 iets links van het middenpad (wat een geluk!). En wat een concert! Dat overbekende adagio van het 23e pianoconcert was zo ontroerend mooi. Het hele pianoconcert werd briljant gespeeld, zowel door Pires als orkest. De rest van het programma was een heerlijke omlijsting, maar het pianoconcert was het absolute hoogtepunt wat mij betreft!
En inderdaad Leen, ik bof. Natuurlijk is het aantal kaarten dat voor entree beschikbaar is zeer beperkt en zijn het doorgaans de slechtste plekken van de zaal (zijstoelen, naast het orgel etc.), maar vaak lukt het nog wel ergens een beter plekje te vinden. Jammer dat het gezien mijn leeftijd binnenkort ophoudt met de goedkope pret.
Ken je dit fragment! Dit is zo geweldig, Pires die het verkeerde concerto heeft ingestudeerd maar vanuit haar geheugen schakelt ... en speelt zonder fouten!
http://www.youtube.com/watch?v=CJXnYMl_SuA
Een reactie posten