Vrijdag 2 oktober 2009, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Daniel Harding
Janácek: Lachische dansen
Mahler: Symfonie nr. 1
Na de relatief lichtvoetige, en warmbloedig gespeelde Lachische dansen van Janácek de start van het tot juni 2011 durende Mahler-project van het KCO. De jonge Daniel Harding is de relatieve lichtgewicht van deze serie, maar hij logenstrafte enige gedachte over een daardoor minder interessante uitvoering. Want ik vond deze Eerste Mahler bijzonder goed. Harding koos relatief langzame tempi, liet het orkest uitermate doorzichtig spelen (in de tutti van het vierde deel bijvoorbeeld waren de klarinetten soms goed te horen) en bracht tegelijkertijd een muzikaal-vloeiende uitvoering. Waar op cd de kerstmatinee-Haitink, Abbado, Bernstein en Jansons vooral de contrasten benadrukken, legde Harding de nadruk op de intieme en dromerige aspecten van deze symfonie. Dit was vooral een introverte benadering, en met zulk fraaie afgewerkt orkestspel als deze avond leverde dat een mooie uitvoering op. De zwierigheid in het tweede en derde deel waren exemplarisch en klonken zeer weens. Goed dat ook de harp alle nadruk kreeg. Ja, gewoon erg fraai deze Eerste Mahler.
1 opmerking:
Vanmiddag hoorde ik een fenomenale derde symfonie van Mahler door het Nederlands Philharmonisch Orkest olv Marc Albrecht. Strak en stralend, ontzagwekkend groots en standvastig begon de tocht zelfverzekerd door de overweldigende natuur. Nathalie Stutzmann peilde aangrijpend het onvatbare mysterie van de mensheid. Na vertederende vergevende engelen kwam het aangrijpende adagio voor de liefde van het leven. Het was een prachtige overgang waarbij het vrouwenkoor en kinderkoor aanvankelijk nog bleven staan. De aandoenlijkheid die zij al staande bij de vredige muziek van Mahler uitstraalden, deed mij de vaste grond onder de voeten verliezen. Diepe emoties. Tranen, al weer ...om mezelf, om mijn familie, om mijn vrienden, om de liefde voor de mensheid.
Een reactie posten