Dinsdag 6 oktober 2009, Stadsschouwburg Amsterdam
De Nederlandse Opera
Purcell: Dido and Aeneas
Dido - Malena Ernman
Aeneas - Luca Pisaroni
Belinda - Judith van Wanroij
Sorceress - Hilary Summers
Les Arts Florissants o.l.v. Jonathan Cohen
Het verhaal van Dido en Aeneas is eigenlijk het omgekeerde van (de derde akte van) Tristan en Isolde: Dido maakt er een einde aan door het vertrek van Aeneas; Tristan door de komst van zijn geliefde. In de Dido vertrekt Aeneas naar zee; in de Tristan komt juist Isolde aangezeild. Ik kwam hierop door de gedachte dat ook Dido en Aeneas best aardige thematiek voor Wagner was geweest: ultieme liefde, zeilboten en zeelui, een hof aan zee, mytische achtergronden...
Enfin, bij Wagner moet je om vijf uur gereed zitten en sta je pas tegen elf uur goed en wel op straat. Bij Purcell kun je tussen het aperitief en diner even op de fiets op en neer naar de Stadsschouwburg voor zijn opera. Maar het uurtje dat je in de zaal zit beleef je wel uiterst intens. De handeling is volledig ingekookt tot de ultieme essentie, en welhaast iedere minuut vindt er een stemmingswisseling plaats. Deze productie doet een beroep op al je zintuigen: er gebeurt zoveel voor oog en oor, dat je na afloop volledig voldaan bent. Het begint al ruim voor de eerste noot klinkt: op het toneel wordt zogenaamd nog aan het decor gebouwd, spelen de kinderen alvast hun spelletjes en maken de acrobaten hun spieren los. Ook tijdens de eigenlijke opera is er voortduderende beweging; zelfs de hoge bomen op het achtertoneel komen halverwege even van hun plaats. Maar goed, je kijkt je ogen uit bij deze schitterende toneelbeelden. Er wordt intens gezongen door Ernman, Pisaroni, Van Wanroij en Summers; het slot van de opera grijpt je naar de keel - wat is dat 'When I am laid' toch subliem. Zeker wanneer het als een heuse sterfscene is geënsceneerd.
1 opmerking:
Ik koos voor de hedendaagse opera After Life.
"From your entire life, we need you to select one memory, The one that was most meaningful or precious to you." vragen de medewerkers op een tussenstation tussen leven en dood aan een groep mensen die zojuist gestorven zijn.
De centrale vraag van deze boeiende opera. Het heeft mijzelf ook goed aan het denken en herinneren gezet. Gelaagde en meervormige enscenering. Het Asko Schonberg ensemble speelde bovenop een stellage waar de herinneringen vorm kregen in filmbeelden (met interviews) en een lopende band met voorbij schuivende bezittingen uit voorbij zijnde levens. Muzikaal helder en evocatief. Prachtige middag. Deze opera zou ik nog wel eens willen zien!
Een reactie posten