De eerste druk van Jean Sibelius van Guy Rickards zag ik een aantal jaren geleden eens in New York in een boekwinkel, en besloot die toen niet te kopen. Sinds een jaar wilde ik wel eens wat meer weten van deze intrigerende Finse componist, maar die eerste druk bleek nergens meer te krijgen. Onlangs kwam er echter een herdruk uit; ik las het in een paar dagen en voldeed daarmee meteen weer aan mijn target van minimaal één boek in het Engels per jaar. Het is geen goede biografie. Rickards raast in 200 bladzijden door het leven van Sibelius (1865-1957), en stipt daarin de gebruikelijke aspecten van een gemiddeld leven aan: geboorte, familie, studie, liefde, trouwen, kinderen, relatieproblemen en dood. Daarnaast natuurlijk ook het nodige over de componist, maar de meesterwerken die Sibelius voortbracht 'zijn' er allemaal opeens. Geen achtergronden over het hoe-of-waarom, geen analyse hoe Sibelius aan zijn eigen karakteristieke stijl kwam. Wel af en toe wat informatie over de politieke verwikkelingen - Finland werd tijdens het leven van Sibelius een eigen staat, inclusief een kort burgeroorlogje en strijd tegen de Russen, Duitsers enzovoort. Sibelius was volgens Rickards geen prettig mens. Hij zoop en rookte zich een ongeluk; hij werd eens door de Engelse douane vastgehouden omdat hij voor zijn tournee van een paar weken naar Engeland een enorme hoeveelheid sigaren van zijn eigen merk met zich meedroeg. Zijn vrouw Aino was haar hele leven depressief vanwege het gedrag van de componist, maar ze bleef hem trouw. Uit Rickards verhaal kun je opmaken dat haar mooiste jaren de 12 jaren na zijn dood waren; zij werd 98...Ik luister de laatste tijd enorm veel naar muziek van Sibelius. Zijn symfonieën (waarvan ik de oneven nummers het mooist vind), maar vooral ook enkele van zijn symfonische gedichten (de Oceaniden, Nachtelijke rit en zonsopkomst, Pohjola's dochter, de Woudnimf), de Lemmikäinen Suite en het Vioolconcert: het zijn allemaal meesterwerken. Onlangs ontdekte ik in een cd-doos de Woudnimf, en dat stuk kan ik dan een week lang minstens een keer per dag horen. Enfin, door het boek van Rickards weet ik nu iets meer over het leven van de Finse meester af, maar een overtuigende biografie is het allerminst.
2 opmerkingen:
Ik heb me voorgenomen maar eens meer aandacht te gaan besteden aan achtergronden van klassieke muziek. Zo las ik de memoires van Berlioz en lees ik in de dagboeken van Prokofiev (Privé domein).
Deze week kocht ik "Geschiedenis van de Russische muziek" van de Vlaamse musicoloog Francis Maes (1996, herzien druk 2006). Ik heb al een aantal hoofdstukken gelezen, en het is ontzettende boeiend en leesbaar geschreven.
"Dit boek is onmisbaar voor iedere muziekliefhebber en al wie zich wil verdiepen in de cultuur van Rusland." (aldus de flaptekst)
Jammer dat het kennelijk zo moeilijk is om een goede biografie te schrijven over Sibelius. Ik heb net die van Andrew Barnett uit, en dat is ook al niet veel soeps. Al heb ik me wel vermaakt met het verhaal dat de componist ooit in dronken toestand een concert dirigeerde, en midden in de muziek aftikte omdat hij dacht dat het een repetitie was. Rickards is kennelijk kritisch; dat lijkt me beter dan de abjecte verafgoding die ik bij Barnett aantrof. Hoe dan ook, zo'n componist verdient beter! Geweldige muziek; ik ben momenteel ten prooi aan weer eens een Kullervo-aanval.
Een reactie posten