Woensdag 14 november 2007, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. André Previn
Anne-Sophie Mutter, viool
Glinka: Ouverture Roeslan en Ljoedmila
Tsjaikovksy: Vioolconcert
Rachmaninov: Symfonie nr. 2
Een verrukkelijk concert. Previn hoorde ik ooit eerder bij het KCO, in februari 1992 met het Brahms-vioolconcert (Mullova) en de tweede symfonie van Elgar. Nu kwam er opeens een breekbaar oud mannetje van rechts het podium op; zijn benen laten het helemaal afweten. Maar dirigeren met zijn armen gaat nog uitstekend, zo bleek. De snelle ouverture van Glinka werd spits gespeeld. Daarna kwam Previns ex-vrouw Mutter de trap af: vorig jaar gescheiden, maar ze bleken nog steeds erg hartelijk voor elkaar. De uitvoering van het Tsjaikovsky-concert was eigenzinnig, niet helemaal technisch perfect en overeenkomstig de stijl van het stuk, maar ongelooflijk boeiend en muzikaal gespeeld. Ik heb het orkest zelden zo zacht en tegelijkertijd zo warm horen spelen; Mutter speelde zelf de allerfraaiste pianissimi terwijl ze toch boven het orkest uit bleef komen. Geen uitvoering voor de eeuwigheid, maar wel eentje om het publiek in een zaal plat te krijgen. De tweede symfonie van Rachmaninov hoorde ik nog nooit eerder live. Het is eigenlijk twintig minuten te lang: ieder deel had korter en geconcentreerder gekund, maar ik heb zitten genieten van het perfect spelende orkest dat zich helemaal overgaf aan de bedoelingen van Previn. Dan mag een stuk best wat te lang zijn!
1 opmerking:
Wat een fijn concert. De Amerikaanse mevrouw naast mij, die nog niet eens 3 uur in Amsterdam was, trotseerde haar jetlag om het "famous orchestra" te horen. Famous werd tijdens het concert vooral "wonderful" en "beautiful". Ik kan dat deels beamen, al hoewel... Het vioolconcert zoals het op vrijdagavond werd gespeeld, deed mij af en toe de wenkbrauwen fronsen. Ik het vond het een hele robuuste (rauwe?) uitvoering. Jammer dat violiste aan het begin van het derde deel stil hield om haar strijkstok wat te fatsoeneren. Van het voorjaar zag ik een cellist met een gebroken snaar op zijn cello en gerafelde strijkstok gewoon vrolijk doorspelen tijdens de Vuurvogel, niet zeuren, maar gewoon spelen!
Wat mij positief verraste was de 2e symfonie van Rachmaninov. Voor dit concert was ik geneigd dat ik in de symfonie van Rachmaninov altijd zit te wachten totdat de piano invalt, oftewel geef mij maar de pianoconcerten. Maar hoe het orkest deze uitvoering speelde was echt schitterend. Vooral de laatste 2 delen maakte indruk. Wat was dat prachtig. Al met al weer een geslaagde avond!
Een reactie posten