Donderdag 18 oktober 2007, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Mariss Jansons
R. Strauss: Don Juan
Mahler: Symfonie nr. 5
Een prachtprogramma, en een groots vervolg van Jansons' Mahler-cyclus. Ik hoorde de Vijfde Mahler pas drie keer eerder live; een keer o.l.v. wijlen Klaus Tennstedt en twee keer met Chailly. De uitvoeringen van Chailly waren evenzeer hoogtepunten uit zijn dirigentschap bij het KCO; bij hem klonk vooral het Scherzo meer dan perfect. Bij Jansons waren daarentegen de eerste twee delen en het slotdeel fenomenaal. Voor het eerst geen Peter Masseurs als trompettist, maar zijn collega Frits Damrow. Groots! De larmoyant-weense sfeer van de treurmuziek in het eerste deel zette de toon voor de hele uitvoering. Deze uitvoering van de Vijfde Mahler typeerde Jansons' dirigentschap bij het KCO: tot op de details ingestudeerd en afgestemd en van daaruit vrijuit muziek maken, zodat de uitvoering bovenal natuurlijk klinkt. Hoe uitzonderlijk! Dit alles lukte niet helemaal bij Don Juan; daar was hoorbaar minder op gerepeteerd. De slagwerker die de bekkens bediende ging twee keer flink in de fout, en ook de rest van het orkest leek wat angstig. Bij volgende uitvoeringen zal het vast beter gaan.
Fraaie foto van de componist; als je erop klikt komt-i wat groter op je scherm.
3 opmerkingen:
Alweer een gedenkwaardige avond met Jansons. Het kan niet op. Ik heb niks gemerkt van een "angstig" klinkend orkest in Don Juan, het klonk in mijn oren juist allemaal superopwindend. En die stilte aan het eind... heel spannend. En dan Mahler 5: werkelijk alles klopte. Er zat "drive" in, kleur, contrasten, het klonk als "aus einem Guss". Het adagietto was perfect voor mijn gevoel: vol emotie, zonder geschmier, precies goed van tempo, niet te langzaam. Echt een inleiding op het rondo, de finale. Dat slotdeel vind ik niet het sterkste deel van deze symfonie, het zijn allemaal aanloopjes die leiden tot..., ja, tot wat eigenlijk. Het klinkt snel verbrokkeld. Onder Jansons was er één spanningsboog met weer precies het juiste tempo en ritme. En het slot was adembenemend. Kortom, een belevenis van de bovenste plank dit concert.
Door ziekte heb ik dit concert tot mijn grote teleurstelling gemist.
Maar waar kun je de ´De larmoyant-weense sfeer van de treurmuziek´ van Mahler 5 beter horen dan in Wenen zelf? Het Tonkünstler Orchester hoorde ik gisteren een onverwacht indringende uitvoering geven in ´der goldene Saal der Wiener Musikverein ´ olv Claus Peter Flor.
Voor de pauze zong Ann Petersen (als invaller voor zieke Nina Stemme) de Vier letzten Lieder van Richard Strauss.
Een prachtig Fin de siècle programma in de mooiste en beste concertzaal ter wereld!
Schitterend, schitterend! Wat een mooie herinnering aan dit concert. Zelf vond ik de uitvoering van Don Juan wat flauw afsteken tegen Mahler na de pauze. Maar wat een prachtige uitvoering van de Vijfde symfonie. Vooral de passage met de celli in het tweede deel (van abteilung I), ontroerde mij zeer. Dan vergeet ik nog de ijzersterke interpretatie van de het eerste deel. Mariss weet wel hoe een treurmars moet klinken! Ook knap hoe de spanning werd opgebouwd in het laatste deel, met als kookpunt de wervelend slotmaten met een heerlijke versnelling van het tempo! Wauw! Voor januari maar weer kaarten in huis gehaald!
Een reactie posten