Ik schreef hier al eerder dat ik geen fan ben van de muziek van Prokofiev. Slecht zijn zijn bekendste stukken allerminst, maar ik kan er niet echt van genieten. Misschien komt het ooit nog goed, maar tot op heden ben ik niet verheugd wanneer op een concertprogramma een stuk van Prokofiev staat. En ja, iedere regel zijn uitzondering, want er zijn twee stukken die ik weergaloos vind: het Tweede en Derde pianoconcert. Ofschoon het Derde bekender is en vaker wordt gespeeld (deze week overigens bij het KCO), staat het Tweede bij mij bovenaan. Opmerkelijk is de ontstaansgeschiedenis. Prokofiev componeerde het in 1913 en in dat jaar werd het ook uitgevoerd. De partituur ging echter bij een brand verloren, waarna hij het in 1923 nog eens componeerde! Bewijs dat Prokofiev zelf ook tevreden moet zijn geweest over het concert. Het is een lekker fel stuk, dat van de pianist een enorme (fysieke) inspanning vraagt. Hoogtepunt van het werk is de werkelijk fenomenale solocadens in het eerste deel die trouwens bijna de helft van de lengte van dat hele eerste deel in beslag neemt; hier moet de pianist helemaal voluit. Na afloop moet de pianist eigenlijk meteen aan de beademing, maar Prokofiev gooit er meteen een razend moeilijk tweede deel overheen. Wie dit concert niet kent: kopen! Neem de goedkope dubbel-cd met alle pianoconcerten op Decca, gespeeld door Vladimir Ashkenazy. Zijn toucher is perfect voor dit stuk, en hij speelt die cadens superieur.Ik moest dit toch even kwijt.
2 opmerkingen:
Ja Prokovjef, ´The Prodigal son´, ik was ook geen fan, totdat Gergiev de moed had hem als componist centraal te stellen in zijn eigen festival in 2003. Dit vond ik het beste Gergiev Festival in zijn geschiedenis, een wereldpremière met de uitvoering van alle symfonieën (inmiddels door Gergiev op CD vastgelegd met het LSO), en het ongelooflijk indrngende muziektheater Jevgeni Onjegin, een van de meest memorabele topavonden uit de gehele Festivalgeschiedenis, wat was dit mooi en dat zonder Gergiev maar met topacteurs van het RO theater...
Onlangs is verschenen in Privé domein Een keuze uit het Prokovjefs dagboek 1907-1933. ´Als ik geen componist was, zou ik waarschijnlijk dichter of schrijver zijn.`
(Leen Roetman, Rotterdam)
Ja, het Gergiev-festival 2003 was voor mij ook een eye-opener. En voor mij was ook Jevgeni Onegin onverwacht het hoogtepunt van het festival en hét concert waar ik met de meest warme herinneringen aan terug denk. Ongelofelijk dat het stuk destijds tamelijk onopgemerkt is gebleven en dat het stuk niet veel vaker wordt uitgevoerd.
Ik snapte ineens wat Gergiev bedoelde met dat bij Prkfv alles theater is. Dit stuk laat zien wat melodrama eigenlijk vermag: hoe muziek grote literatuur nóg sterker kan maken. (Dat Prkfv uitblinkt in de samenwerking van beeld en geluid wisten we natuurlijk ook al door Peter en de Wolf en Ivan de Verschrikkelijke).
Ik snapte ook ineens dat dit stuk ws. voor Prkfv (als Poesjkin-liefhebber) heel belangrijk was en dat hij daarom na het gedwongen terugtrekken van het stuk voortdurend heeft geprobeerd thema's te hergebruiken (zoals in de Achtste pianosonate).
Over de pianoconcerten: de Decca-set is mooi, maar ik vind de KCO-opname onder Neeme Jarvi met Horacio Gutierrez (vooral van het 2e) nog mooier!
Een reactie posten