Vrijdag 13 oktober 2006, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Hans Graf
Christian Tetzlaff, viool
Wagenaar: Voorspel 'de Cid'
Lalo: Symphonie espagnole
Mendelssohn: Symfonie nr. 3 'Schotse'
Voor het orkest was dit waarschijnlijk een tussendoor-concert, want het programma werd alleen deze avond gespeeld. Dirigent Hans Graf maakte zijn debuut, en hij verdiende het dat het programma nog eens herhaald kon worden. In ieder geval mag hij terugkeren van mij, want hij bleek een echte vakman en Kapellmeister in de beste zin des woords. De Schotse van Mendelssohn is één van mijn lievelingssymfonieën (Mendelssohn in mineur is altijd prachtig!) en Graf leidde het orkest in een puntgave uitvoering waarin het samenspel van de verschillende orkestgroepen prachtig naar voren kwam. Bij de houtblazers van het KCO vond de afgelopen tijd een wisseling van de wacht plaats, en hoe prachtig de vorige generatie ook speelde, de nieuwe lichting maakt het orkest nog glanzender. Vooral de nieuwe soloklarinettist Arno Piters was gisteren (en ook de laatste concerten) goed op dreef. Zo'n Mendelssohn na de pauze zet de zaal weliswaar niet op stelten, maar eigenlijk is zo'n relatief lichte symfonie heerlijk verfrissend. Het concert begon met een obligate ouverture van Johan Wagenaar waarna violist Christian Tetzlaff de show stal met een vurig en technisch feilloos gespeelde Symphonie espagnole van Lalo. Ik kocht rond mijn twintigste van dit vijfdelige vioolconcert een plaat met de uitvoering van Kyung Wha Chung en het orkest van Montréal onder Dutoit. Nadat een paar jaar daarna de platenspeler definitief het huis verliet en ik alleen nog cd's draaide, was deze uitvoering op cd niet meer te krijgen. Ik hoorde eens een andere uitvoering, en die was zo onbevredigend dat ik alleen nog maar die ene uitvoering van Chung en Dutoit wilde hebben. Blijkbaar heeft die uitvoering zich in mijn geheugen gezet en is alles wat anders is teleurstellend. Een paar weken geleden grasduinde ik eens door de bakken van de tweedehands-afdeling van Concerto in de Utrechtsestraat en ziedaar: de cd van Chung en Dutoit. Goede uitvoering inderdaad, maar mijn God wat een slechte muziek! Eeuwige herhaling van motieven. Het ergst is het slotdeel: daar opent het orkest met een motiefje dat misschien wel 30 keer wordt herhaald! Natuurlijk: het klinkt allemaal erg toegankelijk, maar in feite is het een draak van een werk. Voor de violist valt er wel de nodige eer te behalen en dat deed Tetzlaff dan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten