Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Bernard Haitink
Mahler: Symfonie nr. 9
Door 'de val' moest Haitink in juni het zondagmiddagconcert afzeggen (zie hier en hier), en door de Gatti-perikelen sprong de eredirigent - twee chefdirigenten tussenin - zomaar in om een concert van een weggestuurde kersverse nieuwe chef over te nemen, en daarmee ook het afgezegde concert alsnog goedmakend. En het was een onvergetelijk concert, Haitink ten voeten uit. Want ruim twee maanden later beziet hij die Negende Mahler toch weer net iets anders. Was het begin juni vloeiend en gedreven, nu was het opeens broos, veel trager en uiterst fragiel. De zaal hield ruim anderhalf uur zijn adem in, ook ik wist soms niet meer of ik durfde te ademen. Ik schreef het al vaker: hoe aangrijpend dat vierde deel ook is, het openingsdeel is de ultieme Mahler waarin alles samenkomt wat hij muzikaal te vertellen heeft. En het klonk nu weer anders dan begin juni, even spannend en nieuw. Ook op zijn 89ste verrast Haitink keer op keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten