Opera 27 augustus 2017

Zondag 27 augustus 2017, Arena di Verona
Arena di Verona Opera Festival

Verdi: Aida

Aida - Hui He
Amneris - Anastasia Boldyreva
Radames - Hovhannes Ayvazyan
Il re - Ugo Guargliardo
Ramfis - Deyan Vatchkov
Amonasro - Carlos Almaguer
Arena di Verona Koor en orkest o.l.v. Julian Kovatchev

Vlak voordat ik ruim tien jaar geleden deze weblog startte, was ik ook al eens naar de Aida in de Arena van Verona. Toen in de enscenering van Zefirelli (met piramide), nu in de eerste enscenering uit 1913 - sinds toen brengen ze de Aida in die Arena (Verdi was toen pas net 12 jaar dood). Geen piramide, maar zuilen, obelisken, sfinxen en wachters met fakkels tot bovenin de arena. Bij die eerste keer zat ik op de stenen bovenin en veraf, nu in het midden op de geplaceerde stoeltjes, en nog steeds veraf. De akoestiek in de Arena is echter niet voor niets beroemd: er zitten zo'n 10-15 duizend mensen, maar als ergens bovenin een flesje bronwater omvalt dan hoor je dat. En ook het orkest en de zangers zijn - na 10 minuten gewenning - prima te horen. Wat een gelukzalige combinatie op zijn Italiaans: een arena van zo'n 2000 jaar oud, een opera met een setting waarvoor die arena gebouwd lijkt, een componist die ongeëvenaard hartveroverend/verscheurend componeerde, en 28 graden celcius eind augustus. Die tweede (triomf)akte is in de zaal of op cd soms wat 'over de top', maar in de Arena di Verona een lust voor oor en oog. De meeste bezoekers gaan erheen met de toeristische drijfveer 'om er geweest te zijn' - mijzelf incluis - maar tijdens de ouverture voltrekt zich een massale transformatie en publieke concentratie: dit is een Verdi-opera en daar gaan we met zijn duizenden tegelijk van genieten. Ik kende geen van de zangers, en het gemiddelde niveau van wat we bij DNO horen haalden ze tijdens deze uitvoering zeker niet, maar er werd voldoende goed gezongen. Hui He en Hovhannes Ayvazyan begonnen krachtig, maar raakten gaandeweg vermoeid. Anastasia Boldereva en Carlos Almaguer leverden de beste prestaties. Koor en orkest leefden zich grandioos uit. Het was allemaal prima zo. Ik hoef er volgend jaar niet per se weer heen, maar dit was zeker niet de allerlaatste keer!

Concert 24 augustus 2017

Donderdag 24 augustus 2017, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Daniele Gatti
Chen Reiss, sopraan

Haydn: Symfonie nr. 82
Mahler: Symfonie nr. 4

Het is me bij de opera wel eens overkomen: te laat komen. Dat was een uitvoering van Siegfried, dus ik kon toen ruim anderhalf uur het telaatkomershokje van het Muziektheater in. Nu dan voor het eerst in het Concertgebouw. Concerten beginnen daar al sinds de prehistorie om 20.15 uur, maar bij de robeco zomerconcerten een kwartier eerder; deze concerten worden relatief veel bezocht door muziekliefhebbers van ver buiten de stadspoorten en dat kwartiertje is kennelijk nodig om hen op tijd weer thuis te laten geraken. Ikzelf woon om de hoek en samen met de macht der gewoonte zorgde dat ervoor dat ik Haydns De Beer-symfonie op een tv-scherm kon bekijken, met het geluid asynchroon uit kleine luidsprekertjes. De altijd bijzonder vriendelijke concertgebouwmedewerkers boden me halverwege het stuk al een kopje koffie aan. Na de pauze dan gewoon in de zaal Mahlers Vierde. Ik hoorde het stuk bij het KCO al vele malen: o.l.v. Bernstein, Haitink, Fischer, Chailly, Jansons... Gatti dirigeerde de symfonie zonder onderbrekingen, en in de begindelen relatief traag. Waar Haitink, Fischer en Jansons het Ruhevoll vloeiend en zangerig lieten spelen, benadrukte Gatti vooral de duistere en dramatische kanten. De mij onbekende sopraan Chen Reiss zong werkelijk prachtig - haar stem leek gemaakt voor deze partij. Ik betwijfel of dit de meest idiomatische Vierde Mahler is uit de muziekgeschiedenis, maar Gatti laat het KCO wel steeds onwerkelijk mooi musiceren.