Concert 25 december 2011

Zondag 25 december 2011, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Bernard Haitink
Anja Harteros, sopraan

R. Strauss: Vier letzte Lieder
R. Strauss: Eine Alpensinfonie

Onvoorstelbaar hoe een interpretatie zich in enkele dagen kan verdiepen! Vergeleken met de uitvoering van de 21ste (zie hieronder) klonk de Alpensinfonie tijdens de kerstmatinee veel langzamer, voller en machtiger. De trompetten hadden hun dag niet en ook de hoorns zaten er een keertje naast, maar het maakte voor de totaalbeleving weinig uit: dit was een grootse en meeslepende Alpensinfonie! Daarvoor een fenomenale uitvoering van de Vier letzte Lieder. Ik had nog nooit van Anja Harteros gehoord, maar ze zong bijzonder ontroerend en uitdrukkingsvol, in ideale balans met het orkest. Wat een prachtige muziek bieden deze liederen toch. Een geweldige muzikale afsluiting van 2011!

Concert 21 december 2011

Woensdag 21 december 2011, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Bernard Haitink
Mitsuko Uchida, piano

Mozart: Pianoconert nr.20, KV466
R. Strauss: Eine Alpensinfonie

De opname van Eine Alpensinfonie door het Concertgebouworkest o.l.v. Bernard Haitink uit het begin van de jaren tachtig is al jarenlang een favoriet in mijn collectie, en moet het wat betreft dit geniale stuk in mijn aandacht delen met de live-opname door het KCO met Jansons uit 2007 (zie hier de weblog van dat concert). Een diepe en langgekoesterde wens om Haitink dit werk nu live te horen dirigeren ging nu in vervulling. Het was een grootse uitvoering. Vergeleken met Jansons is Haitink minder dramatisch maar vloeiender en transparanter, soms zelfs kamermuzikaal. In 'Auf dem Gipfel' is Jansons meeslepend, Haitink rechtlijniger. In beide uitvoeringen glorieus en overweldigend. Haitink speelt zijn troefkaarten uit in het 'Gewitter und Sturm'; dat klinkt nu ongekend krachtig en ultra-Wagneriaans. Ik verheug me nu alweer mateloos op Eerste Kerstdag, dan weer!
Voor de pauze een uitstekende uitvoering van Mozarts 20e pianoconcert, met nummer 24 een indringend mineur-concert en vergeleken bij dat latere concert in c-klein is dit in d-klein nog dramatischer. Mitsuko Uchida speelde uiterst intiem, met groots effect.

Oh dennenboom!

Dat zodra Sinterklaas zijn hielen heeft gelicht De Bijenkorf en Intertoys meteen in kerstsferen worden getooid om het shoppend publiek nog meer geld uit de zak te kloppen, daar kan ik nog wel begrip voor opbrengen. Maar dat nu ook Het Concertgebouw aan deze commerciële onzin mee gaat doen: ik vind het verschrikkelijk. In het kader van de actie 'Ontdek het Concertgebouw in december' (Gottegot! Ofschoon wel een iedere maand aan te passen reclametekst.) staan er in de gangen van Het Concertgebouw nu opeens allemaal kunstkerstbomen, zodanig op machinaal-chinese wijze versierd dat iedere slinger, kerstbal en lampje volledig synchroon met andere versierselen een plek in de boom heeft gevonden. Deze lelijke vormeloze nepbomen vormen een schril contrast met waar Het Concertgebouw voor staat. Het woord kunst heeft twee betekenissen! In de grote zaal hangen aan de balustrade links en rechts van het podium reepjes kunsttakken, 'versierd' met lampjes van de Blokker.
Ik vind het gruwelijk lelijk!

Concert 9 december 2011

Vrijdag 9 december 2011, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. James Judd
Capella Amsterdam

Schönberg: Verklärte Nacht
Holst: The Planets

Altijd eeuwig zonde, wanneer Jansons moet afzeggen. Eigenlijk is er geen vervanger die tegen hem op kan. Maar goed, we hebben er mee te leven en iedere keer als hij er wel is, is een godsgeschenk. Het KCO had een prima vervanger uitgekozen, de Britse dirigent james Judd, die tegelijkertijd debuteerde bij het orkest. De strijkersversie van Schönbergs Verklärte Nacht klonk adembenemend mooi; op een hoestaanval van een hoogbejaarde achterin de zaal na was het publiek muisstil. De strijkers van het KCO speelden ontzetten warm en transparant; wat een geweldige klank. Ik hoorde The Planets van Holst een keer eerder, ergens in de jaren tachtig gedirigeerd door Charles Dutoit. Die uitvoering ging toen de mist in doordat de dames van het koor op de gang een hele toon te hoog of te laag zongen. Nu zongen de dames van Capella Amsterdam loepzuiver. In de zes delen daarvoor klonken de planeten vooral onstuimig en stevig; Judd houdt wel van een krachtige aanpak. Maar hij had de zaak goed onder controle. En tja, die superbe volbloedig Engelse melodie halverwege Jupiter gespeeld door het KCO in topconditie: heerlijk!

Het programmatisch omhoog kijken gaat later deze maand verder met de Alpensymfonie...

Concert 1 december 2011

Donderdag 1 december 2011, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Juraj Valcuha
Sol Gabetta, cello

Von Weber: Ouverture Euryante
Barber: Celloconcert
Rachmaninov: Symfonie nr. 3

De reeks debuterende dirigenten gaat bij het KCO verder met de Slovaak Juraj Valcuha. Vergeleken met de drie weken eerder debuterende Ticciati maakte Valcuha een serieuzere en meer gedegen indruk. De Von Weber-ouverture werd klonk als een klok. Daarna maakte de blonde Argentijnse celliste Sol Gabetta haar debuut bij het KCO. Gabetta schijnt een fenomeen te zijn, en dat maakte ze tijdens dit concert meer dan waar. Het Barber-concert maakte ze tot een groots stuk, waard om vaker te horen. Als toegift stal ze de show met een ijl werk van een mij onbekende componist (de naam stond wel in de NRC-recensie maar die ben ik alweer vergeten), waarbij Gabetta ook een vocale bijdrage leverde. Enfin, de zaal op zijn kop. Na de pauze de broeierige Derde van Rachmaninov; ik heb er weliswaar een cd-opname van, maar ik beluisterde het stuk nooit eerder. Geen meesterwerk, wel warmbloedig en fraai gespeeld. Ik zal het eens op mijn iTunes zetten.