Opera 12 december 2009

Zaterdag 12 december 2009, Concertgebouw Amsterdam
Opera concertant

Rossini: Guillaume Tell

Guillaume Tell - Michele Pertusi
Arnold - John Osborn
Mathilde - Marina Poplavskaya
Hedwige - Manuela Custer
Jemmy - Ilse Eerens
Gesler - Paolo Pecchioli
Groot Omroepkoor
Mannen uit Staatskoor Latvija
Radio Philharmonisch Orkest o.l.v. Paolo Olmi

Net als bij de Meistersinger in februari van dit jaar begon deze concertante operauitvoering om 12 uur. Je slaapt wat uit, leest nog wat in bed, neemt een douche en fietst vervolgens naar het Concertgebouw; als je na de opera buiten staat is het alweer donker. Maar goed, ondertussen wel voor het eerst Rossini's laatste opera gehoord, uitgevoerd door goede tot uitstekende zangers en een fraai spelend orkest. Ik had een podiumplaats maar gokte op een leeggelaten stoel in de zaal; er bleken er genoeg om uit te kiezen en kon zo de zangers van voren zien en horen. Ik kende de opera niet echt goed; wel hoorde ik eens (delen van) de opname van Chailly. Het is een a-typische Rossini. Geen melige briljant-spitse aria's, duetten en ensembles maar een vloeiender en dramatischer stijl, zonder moderniteiten overigens. Af en toe prachtige muziek, maar soms ook een beetje saai. Misschien lag het ook aan de te brede aanpak van dirigent Olmi. Het Radio Philharmonisch is een uitstekend orkest, maar men zat er in een uitgebreide Bruckner-opstelling. Ik telde 8 contrabassen, 10 celli en een hele batterij (alt)violen; met een derde minder had het stellig spannender en spitser kunnen klinken. Olmi gebaarde regelmatig dat het geluidsniveau lager moest, maar dat had hij zich eerder moeten bedenken. Op rij 24 werden de zangers soms flink ondergedompeld in het orkestgeluid. Ook het aantal koorleden was talrijker dan vorige week bij de Tweede Mahler... Enfin, Marina Poplavskaya (de DNO-Traviata eerder dit jaar) en Michele Pertusi zongen de sterren van de hemel. Tenor John Osborn (bij DNO eerder te horen in La juive en I Puritani) haalt zijn hoge noten met gemak, maar zijn stem vind ik weinig kleurrijk. Zijn aria aan het begin van de vierde akte werd luid bejubeld en hoe goed hij die ook aria ook zong, echt adembenemend vond ik zijn uitvoering niet. De overige rollen waren prima bezet; de Belgische Ilse Eerens is een naam om te onthouden. Tenslotte: het valt me op dat bij concertante operauitvoeringen in de zaterdagmatinee het slotapplaus steeds uitbundiger vormen aanneemt. Zelfs de zangers van de bijrollen worden toegejuicht alsof het de beste zangers sinds Callas of Bergonzi zijn. Iedereen heeft het volste recht om zijn bijval te laten blijken, maar ik vond het vanmiddag over de top. Het was een goede uitvoering van deze Grand Opéra, maar zeker geen ultieme topuitvoering.
Hierbij twee foto's van de Zwaan van Pesaro op leeftijd; een heerlijk kop om naar te kijken en een componist van verrukkelijke zomerse muziek.