Concert 26 juli 2009

Zondag 26 juli 2009, Concertgebouw Amsterdam
Pieter Wispelwey, cello

Bach: 6 Suites voor cello

Bij pianorecitals in de Grote Zaal vind ik het al zo'n fascinerend gezicht: louter een piano op het podium en dan opeens een meneer die daarachter plaatsneemt en dan het toegestroomde publiek in zijn ban houdt. Deze avond een nog fascinerender aanblik: slechts de kleine verhoging en een kruk, en dan Pieter Wispelwey die met zijn gezicht recht naar de Grote Zaal van half acht tot tegen elf uur uit zijn hoofd (!!) de zes suites voor cello speelt; 36 afzonderlijke delen louter subliem, subliemer, subliemst. Wat ik met Bachs Sonates en Partita's voor viool niet heb, heb ik in overvloedige mate juist wel met zijn Suites voor cello: het gevoel van ultieme muzikale essentie. Zegt Bach in deze Suites eigenijk niet alles wat er via klanken gezegd kan worden...? Daarmee wil ik alle overige muziek bepaald niet declasseren, maar deze Suites zijn zo rijk als muziek maar rijk kan zijn. En Wispelwey speelde prachtig, uitdagend, volbloedig en eigenzinnig. En zijn cello vulde de Grote Zaal alsof die zaal ervoor ontworpen was. Tja, een uitmuntende cellist in die prachtige zaal, en dan die cellosuites van Bach...

Concert 28 juni 2009

Zondag 28 juni 2009, Concertgebouw Amsterdam
Viktoria Mullova, viool
Pieter Wispelwey, cello
Kristian Bezuidenhout, fortepiano

Haydn: Pianotrio in E, Hob.XV:28
Haydn: Pianotrio in C, Hob.XV:27
Schubert: Pianotrio nr 2, D929

Een ruim halfvolle Grote Zaal voor drie verrukkelijke pianotrio's, gespeeld door drie meer dan uitstekende instrumentalisten. Dit was geloof ik de eerste keer dat ik naar een pianotrio-concert ging, wat een heerlijkheid deze avond! Van Haydn heb ik weliswaar de doos met complete pianotrio's gespeeld door het Beaux Arts Trio, waarvan ik enkele stukken via mijn iPod regelmatig beluister, maar deze twee in E en C had ik nog niet eerder opgezet. Ze staan inmiddels op mijn iPod - het is prachtige muziek waarin Haydn (meer nog dan met zijn symfonieën) de ware wegbereider van Beethoven blijkt. En waarmee je moeiteloos een hele avond kan vullen; doe er nog maar eentje als het stuk uit is. Na de pauze misschien wel het grootste pianotrio uit de muziekliteratuur: het dramatische Pianotrio in Es van Schubert. Ook daarvan bezit ik een opname van het Beaux Arts Trio, dat ik meer dan regelmatig draai - het is een onbetwist meesterwerk. Naast de sublieme melodie van het Andante - en wat een ontwikkeling in dit deel! - zijn het ook de tweede thema's van het openings- en slotdeel die je bij je lurven grijpen. Maar ook als bouwwerk is het stuk meer dan groots: met zijn ruim 40 minuten is het van symfonische lengte. Mullova, Wispelwey en Bezuidenhout zijn ieder grootheden op hun instrument, echter ook als ensemble klonk alles bijzonder homogeen. De klank van de fortepiano moest het in de climax van het Andante uit het Schubert-trio afleggen tegen de cello en de viool, maar verder klonken hier drie uitstekende uitvoeringen. Twee aparte afbeeldingen van de vader en de grootmeester van het pianotrio...