Vrijdag 15 mei 2009, Concertgebouw Amsterdam
Wiener Philharmoniker o.l.v. Daniele Gatti
Xavier de Maistre, harp
Rossini: Ouverture Il barbiere di Siviglia
Strawinsky: Jeu de cartes
Previn: Harpconcert
Mendelssohn: Symfonie nr. 4
Het venijn van dit condert zat 'm in de kop en in de staart; in de Barbier-ouverture van Rossini en het slotdeel, de Saltarello, van Mendelssohns Italiaanse. Hier hoorde ik de Wiener waarop ik me bij hun jaarlijkse bezoek iedere keer weer verheug en die dit orkest zo onweerstaanbaar maakt: een vanuit alle poriën grandioos-muzikaal spelend orkest, met een volle diepe klank en technisch ongelooflijk geweldig. In deze delen was ieder detail een feest en kloppend met het geheel. Je hebt oren tekort om alles te horen en hersencellen te weinig om het allemaal in één keer te bevatten. Dat is de verslavende magie van muziek: het is meteen weer vervlogen. Het geheugen probeert de indrukken te vangen en op te slaan, maar dat mislukt (gelukkig) steeds weer. Tussen beide stukken van ieder zo'n zeven minuten een gemiddeld goed maar raar concert. Strawinsky's Jeu des cartes is een onderhoudend stuk, maar geen meesterwerk. Het Harpconcert van André Previn boeiend vanwege zijn ongebruikelijkheid; typisch Amerikaans, neo-Bernstein. En in Mendelssohn dirigeerde Gatti aanvankelijk te vrijblijvend, met iets te veel lyriek en ongelijkheden tot gevolg. Maar goed, in het slotdeel kwam alles weer helemaal goed, en werd de cirkel gesloten die met die geweldig precies en subtiel gespeelde Barbier-ouverture geopend was.
5 opmerkingen:
Toch jammer dat een orkest als dit niet met iets avontuurlijkers komt, de Wiener zijn nauwelijks een Stravinsky orkest (te wollige klank) en Previn is als componist misschien onderhoudend maar zelden prikkelend. Muziek die vooral het amerikaanse publiek zal aanspreken. Voor hetzelfde geld zijn er vast spannendere concerten te verzinnen (misschien wel 3)
Ik was er ook, want kreeg op het laatste moment twee vrijkaarten. De zaal was kennelijk onvoldoende vol (wellicht vanwege de ridicuul hoge toegangsprijs van 140 euro).
Midden tussen de gapende en geeuwende sponsors had ik wel prachtige plekken op rij 10 aan het middenpad en ook mij trof vooral Rossini en de Saltarello uit Mendelssohn. Ik hoorde de Wieners voor het eerst. Toch vreemd zo'n orkest met maar 1 vrouw. Dat werd nog eens extra benadrukt omdat zij van zowel solist als dirigent natuurlijk de bloemen kreeg. Enfin, op het orkest niets aan te merken al deed het harpconcert me niet zoveel.
In ieder geval een plezieriger ervaring dan het KCO olv Harding met Lang Lang een week eerder. Hoewel lang Lang zijn pedante gebaren grotendeels achterwege liet, maakte de interpretatie van Chopins tweede pianoconcert geen indruk. Brahms' tweede symfonie na de pauze opende prachtig lyrisch en eindigde met spektakel, maar het middendeel was nogal log en soms zelfs wat saai. Thuis de recente uitgave van Gardiners Orchestre Révolutionnaire et Romantique beluisterd. Radicaal anders en een beetje gek zonder strijkersvibrato, maar wel heel helder en spannend!
Gardiners tweede symfonie van Brahms is een sensatie!
Overigens is de door het Concertgebouw aangekondigde prijsdifferentiatie een wassen neus!
Voor hun eigen programmering komen er nu twee rangs kaarten beschikbaar voor bijvoorbeeld de Wiener Philharmoniker voor ´slechts´ 115, euro. Dan zit je volgend seizoen 1e of 2e rij en zie je niks.
In de Musikverein koop je een staanplaats met goed zicht voor 6 euro. Ik sta dan liever voor 6 euro dan dat ik zo zit voor 115 euro. Kan ik nog een vliegticket naar Wenen betalen ook!
Mede gezien de financiële crisis zal dat in het Concertgebouw veel lege stoelen gaan geven. Gelukkig kunnen anderen dan weer profiteren van vrijkaarten!
Het concertgebouw heeft wel geweldige aanbiedingen voor jongeren tot 27 jaar (en vanaf volgend jaar zelfs tot 30 jaar). Zo kom ik nog een paar jaar aan spotgoedkope kaartjes. Daarna zal het aanzienlijk lastiger worden, dus nu nog maar even profiteren!
Een reactie posten