Zaterdag 19 april 2008, Muziektheater Amsterdam
De Nederlandse Opera
Verdi: Un ballo in maschera
Riccardo - Roberto Aronica
Renato - Andrzej Dobber
Amelia - Tatjana Serjan
Ulrica - Marianne Cornetti
Oscar - Rosemary Joshua
Koor van de Nederlandse Opera
Rotterdams Philharmonisch Orkest o.l.v. Carlo Rizzi
Op de valreep kon ik nog kaarten krijgen voor een tweede keer. Geen extra bijzonderheden; alle sterke kanten van deze productie waren ook deze avond aanwezig. Het is een meesterlijke productie.
2 opmerkingen:
Gisterenavond naar de een-na-laatste voorstelling van Un Ballo geweest. Het was werkelijk schitterend! Ik ga helemaal mee met je bespreking van je eerste bezoek. Een goed-geënsceneerde Verdi doet je gelijk weer beseffen wat een prachtige krachtige meeslepende kunstvorm opera kan zijn en dat melodrama niet hoeft te ontaarden in geschmier! Die eindeloze reeks van melodieën wekte mijn verlangen dat de voorstelling nooit meer tot een einde zal komen. Gelukkig dat Verdi daar anders over dacht en een complex drama concipiëerde dat in een onontkoombare vaart tot een spetterend slot leidt waarin ik helemaal meegezogen werd.
Tenor Aronica is in de laatste twee voorstellingen adequaat maar niet briljant vervangen door Giorgio Casciarri, een tenor met een degelijke staat van dienst. Naar mijn smaak zou een tenor met meer lyrische gaven beter op zijn plaats geweest zijn. Casciarri is meer een stemtype voor Duca's di Mantova, een rol die hij inderdaad vaker gezongen heeft volgens het programmaboekje. Hij miste de dramatische gaven om de hele voorstelling de spanningsboog te handhaven. Bovendien had hij in de laatste akte zijn meeste tenorkruid verschoten. Gelukkig hoefde hij alleen nog maar doodgeschoten te worden. Hij viel in het hecht ingespeelde ensemble en door de power van Serjan en Dobber wat uit de toon. Redelijk maar niet goed.
Helaas stortte het toneelbeeld in bij de veelgeroemde opening van de tweede akte. Terwijl het podium wegreed om de overgang van de waarzegscene naar het galgenveld te verbeelden klonk een enorme knal. Koor en solisten zagen we angstig wegduiken en naar boven kijken. Rizzi tikte af en het doek viel. Na een minuut of tien begon alles gewoon opnieuw. Men had alleen het decor alvast verschoven zodat we gelijk op het galgenveld belanden. Erg jammer, de nieuwe techniek van het Muziektheater is blijkbaar nog niet helemaal ingewerkt. Rizzi toonde zijn klasse door een enorme kalmte te tonen en nog spetterender te beginnen bij de hervatting van de tweede akte, een elektrificerende stroom van muziek te ontketenen die tot het einde gehandhaafd bleef.
Top-voorstelling!
Ben ook gisteravond geweest. Inderdaad een goede enscenering, met een aantal mooie vondsten...
Qua zang vond ik de tenor, Giorgio Casciarri (die de laatste twee voorstellingen zingt ipv Aronica) onsubtiel en vooral in de lagere helft van zijn stem wat onvast en weinig lyrisch. De Amelia, Tatjana Serjan, vond ik een ontdekking, wat een ongelooflijk prachtige en doorleefde stem! Andrejz Dobber is een bewezen kracht in Verdi en bevestigde het positieve oordeel gebaseerd op zijn Macbeth en Boccanegra. Rosemary Joshua vond ik sprankelend maar kwam vocaal iets minder uit de verf in vergelijking met haar geweldige optredens in barokrepertoire. Marianne Cornetti als Ulrica kon mij minder bekoren: veel te stevig vibrato.
Blijf Rizzi altijd maar een beperkt Verdi-dirigent vinden: qua tempi op zich wel goed, hoewel vaak aan de vlotte kant, maar hij is minder goed om de verschillende kleuren uit de partituur te toveren en heeft wat mij betreft moeite om de overkoepelende 'architectuur' van een opera te laten horen: te korte spanningsbogen, wat fragmentarisch.
Maar al met al een fijne avond Verdi, da's zeker...
Een reactie posten