Opera 10 april 2008

Donderdag 10 april 2008, Muziektheater Amsterdam
De Nederlandse Opera

Verdi: Un ballo in maschera

Riccardo - Roberto Aronica
Renato - Andrzej Dobber
Amelia - Tatjana Serjan
Ulrica - Marianne Cornetti
Oscar - Rosemary Joshua
Koor van de Nederlandse Opera
Rotterdams Philharmonisch Orkest o.l.v. Carlo Rizzi

Gisteravond de première van deze nieuwe productie, en ik heb vanmiddag op de valreep nog een kaartje kunnen kopen voor een volgende voorstelling in de reeks. Want dit is een verrukkelijke productie! Ik houd in principe niet van gemoderniseerde producties waarin een schijnbare boodschap verborgen zit, maar dit is één van de meest geslaagde moderne ensceneringen van een 'klassieke' opera. Zeker in het begin slaat het allemaal nergens op wat er op het toneel gebeurt, maar het is allemaal ontzettend grappig en origineel. Toen het doek aan het einde van de ouverture opging schoot ik direct in de lach, vanwege dat grote bord (zie hierboven) en het kartonnen standbeeld van Riccardo in de hoek. Als er ooit een veiling van opera-attributen komt, ga ik daarop bieden! In de tweede akte (aan het begin daarvan een sublieme scenische kopie van het slot van de eerste akte) wordt de enscenering opeens erg toepasselijk, en in de derde akte is die met de scheiding tussen het gemaskerde bal en de koude werkelijkheid werkelijk fenomenaal. Gewaagd hoor, om na die gruwelijke eerste Un Ballo in het Muziektheater begin jaren '90 wederom met een moderne uitbeelding te komen, maar nu is de vrede tussen Un Ballo en de Stopera hersteld. Het succes van deze avond wordt verdubbeld door de meer dan prima uitvoering. Alle hoofdrollen zijn uitstekend bezet. Met Villázon zou de uitvoering misschien op het allerhoogst denkbare niveau zijn geweest, maar ik heb hem gisteren niet gemist. En ach, ook Villázon had niet voorkomen dat je eigenlijk alleen maar Carlo Bergonzi in al die tenor-aria's wilt horen. Roberto Aronica moest er even inkomen, maar hij staat zijn mannetje. Tatjana Serjan is een prachtige volle Amelia. Naast deze topprestaties gaat echter alle hulde naar Andrzej Dobber, die de prachigste Verdi-bariton heeft die ik ken. Hij zong de afgelopen jaren hier in Amsterdam al een sublieme MacBeth en Boccanegra, en nu dan een glanzende Renato. Zijn stem vind ik erg lijken op die van Mario Sereni, beluister hem o.a. op de RCA-opname van Verdi's Ernani - geweldig! Dobber heeft een zilver-omrand stemgeluid, een genot om naar te luisteren. Moge hij nog veel Verdi-rollen hier komen zingen - we hebben nog een La Forza del destino tegoed... Carlo Rizzi is een uitstekende Verdi-dirigent, die daarin misschien alleen in Chailly nog zijn meerdere moet erkennen, maar wat is hij een verademing vergeleken met wat we van o.a. De Waart en anderen hebben moeten aanhoren. Wie nog geen kaartje heeft: probeer te pakken wat je pakken kan, want je mist anders een topavond van deze prachtige melodieuze opera waarin de lach en de traan permanent stuivertje wisselen. Daarom hierna een foto van Verdi, zonder wie het leven eigenlijk geen zin heeft. Toch?