Zaterdag 3 februari, Concertgebouw Amsterdam
Staatskapelle Berlijn o.l.v. Daniel Barenboim
Schönberg: Variaties voor orkest, op 31
Mahler: Symfonie nr. 7
Ik had Barenboim al eens eerder gehoord, als pianist in een solorecital. Dat was niet goed en bevestigde wat ik altijd al van deze musicus heb gevonden: dat hij zowel als pianist als dirigent zelden tot mooi spelen komt en met maniertjes een uitvoering om zeep helpt. Ik ken van Barenboim geen enkele overtuigende cd-opname. Maar goed, deze avond een fraaie gelegenheid om te horen hoe het echt klinkt met Barenboim op de bok. De orkestvariaties van Schönberg werden saai gespeeld, maar eerlijk gezegd hielp ook het stuk zelf niet bepaald mee. Bij de Zevende van Mahler moest het gebeuren. Al na twee minuten was het duidelijk: dit werd een ramp. Ik heb met moeite de uitvoering uit kunnen zitten. Wat een dramatisch slechte uitvoering! De heftige emotiewisselingen in dat fantastische en furieuze eerste deel verdwenen in de brij van het loeiharde orkestspel, de tempowisselingen waren niet meer te volgen en er ging van alles mis in het orkest. Om over gelijkspelen maar te zwijgen. Onbegrijpelijk dat dit orkest tot de serie Wereldberoemde symfonieorkesten werd toegelaten! Nog onbegrijpelijker waren de recensies in de kranten; die prezen Barenboim de hemel in. Soms lijkt het erop alsof de heren recensenten hun oordeel laten afhangen van de mate van bravogeroep. Dit concert werd vooral bevolkt door sponsorpubliek dat meent met wat geloei na afloop een uitvoering tot een evenement te bombarderen. Moge de wens van Kasper Jansen geuit in zijn recensie in de NRC om Barenboim met Mahler naar het KCO te halen nooit werkelijkheid worden.
2 opmerkingen:
Ik ken wel overtuigende cd-opnamen van Daniel Barenboim als dirigent. Hij heeft een goede opname gemaakt van de Notations voor orkest van Pierre Boulez met het Orchestre de Paris voor Erato. Verder zou ik graag willen wijzen op een cd met orkestwerken van Ralph Vaughan Williams, Frederick Delius en William Walton voor Deutsche Grammophon. De orkestvariaties van Schönberg kunnen niet tippen aan diens vroegere orkestwerken, maar bevatten toch vele spannende passages. Jammer dat deze muziek door veel dirigenten in een serieel keurslijf wordt gedrongen. Het is en blijft laatromantische, hooguit expressionistische muziek. De beste plaat met muziek van de Tweede Weense School blijft voor mij nog steeds die van Antal Dorati met het London Symphony Orchestra uit het begin van de zestiger jaren.
De opname van de 7e symfonie van Mahler met de Staatskapelle vind ik juist uitermate intrigerend! Een aanpak waarbij de rijkdom van deze symfonie geheel tot zijn recht komt.
Leen Roetman, Rotterdam.
Een reactie posten