Vrijdag 13 december 2024, Teatro alla Scala Milaan
Teatro alla Scala
Verdi: La forza del destino
Il Marchese - Fabrizio Beggi
Leonora - Anna Netrebko
Carlo di Vargas - Ludovic Tézier
Alvaro - Luciano Ganci
Preziosilla - Vasilisa Berzhanskaya
Padre Guardiano - Alexander Vinogradov
Fra Melitone - Marco Filipo Romano
Coro e Orchestro del Teatro alla Scala o.l.v. Riccardo Chailly
Ofschoon niet Verdi's beste opera, La forza del destino is voor mij een van zijn meest geliefde opera's, of beter: heeft een paar scènes die tot mijn absolute favorieten uit de gehele operaliteratuur behoren. Sowieso is de ouverture de beste die Verdi componeerde. De tweede scène van de tweede akte, waarin Leonora zich aandient bij het klooster en de abt smeekt om in de kluizenaarshut haar verdere leven te mogen slijten: het is drie kwartier opera van het hoogste niveau. De eerste scène van dat tweede bedrijf is evenzeer grandioos. Achtereenvolgens zingen het koor, Preziosilla en Carlo drie verschillende melodieën (ertussendoor komen de pelgrims nog even voorbij waarna een geweldig koorfragment) en aan het eind van die eerste scène gooit Verdi die drie melodieën in de grabbelton... zo goed gecomponeerd. Na die tweede akte met deze twee scènes volgen nog twee aktes met sublieme momenten (en dat knotsgekke Rataplan aan het eind van de derde akte blijft een enigma), maar die tweede akte is voor mij het hoogtepunt van deze opera, behorend tot het beste wat Verdi componeerde en het mooiste uit het genre opera in het algemeen. Enfin, dit ter inleiding. Ik was al eerder in de Scala van Milaan, de laatste keer in 2022 (zie hier de weblog), maar La forza in de Scala stond met stip bovenaan mijn bucket list. En toen in oktober het nieuwe seizoensprogramma van de Scala bekend werd, bleek dat het de seizoensopening zou zijn - het Scala-seizoen loopt van december tot november. En met Netrebko en Kaufman in de cast, en chefdirigent Chailly op de bok. De laatste keer dat ze in de Scala deze opera brachten was 25 jaar geleden, dus ik wilde niet wachten tot een volgende keer; dan ben ik al ruim in de tachtig, als ik dat al word. De losse-kaartverkoop leek me te gewaagd, dus toen een week voordat die begon de abonnementenverkoop startte, koos ik in een vlaag van verstandsverbijstering het zekere voor het onzekere. Enfin, meer Scala komend jaar (2x Wagner, Norma, Donizetti...). Maar ik zat deze vrijdag de dertiende midden in die fantastische Scala-zaal! Kaufman had al vrij snel afgezegd, en daags voor de uitvoering zegde ook diens vervanger af, dus Luciano Ganci zong zijn Scala-debuut en nam geen blad voor de mond. Natuurlijk, Kaufman had ik er graag bij gehad, maar de voorstelling werd grandioos door Netrebko, die in die tweede scène van de tweede akte de zaal en mij in extase bracht. Een duet kun je het eigenlijk niet noemen, maar goed: haar interactie met Alexander Vinogradow (wat een heerlijke rol is die Guardiano toch) was adembenemend. Ook het (achtergrond)koor en het orkest en Chailly brachten dit alles beter dan op al mijn vier cd-opnames van deze opera. Ik houd op met ophemelen. Maar deze Forza was een opera-ervaring zoals eerder dit jaar met Die Frau ohne Schatten in Dresden (zie hier): je verwacht op je oude dag niet meer zoiets ultiems moois mee te maken, en dan gebeurt het twee keer binnen een jaar! In februari Deo Volente naar Die Walküre!
