Donderdag 25 oktober 2012, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Daniele Gatti
Mahler: Symfonie nr. 9
Ik had al twee latere weblogs geplaatst toen ik er achterkwam dat ik dit concert vergeten was van een weblog te voorzien. Misschien enigszins tekenend, want helemaal tevreden was ik er niet over. Gatti is een geconcentreerd dirigent, heeft een duidelijke visie en is thuis in de symfonieën van Mahler. Bij het KCO dirigeerde hij in de Mahler-serie de Vijfde (zie hier de weblog), en in augustus j.l. bracht hij met het Mahler Jeugdorkest de Zevende (zie hier de weblog). Mijn kanttekeningen bij beide uitvoeringen gelden ook deze Negende. Hoe geconcentreerd de uitvoering ook was, de vervoering en verbluffing over de intense kracht van deze muziek bleef bij mij uit. Ik schreef het al eerder: Mahlers Negende is zijn ultieme symfonie; het eerste deel biedt een synthese van alle emoties uit zijn eerdere symfonieën, en over de kracht van het slot-adagio hoef ik niets te zeggen die dit stuk kent. Mahler en Gatti: voor mij nog geen ideale combinatie.
De blog-software staat toe om blogs eerder te dateren, dus ik kan dit gewoon chronologisch tussen de andere concerten plaatsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten