Vrijdag 15 juni 2012, Het Muziektheater Amsterdam
De Nederlandse Opera
Wagner: Parsifal
Gurnemanz - Falk Struckmann
Kundry - Petra Lang
Parsifal - Christopher Ventris
Amfortas - Alejandro Marco-Buhrmeister
Titurel - Mikhail Petrenko
Klingsor - Mikhail Petrenko
Koor van De Nederlandse Opera
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v Iván Fischer
En meteen de volgende voorstelling weer; muzikaal even imponerend. Dan over de enscenering. Die vind ik wisselend. Niet slecht, bepaald niet, maar niet overal even overtuigend. De tweede akte is onaards prachtig en perfect, en ook de derde akte is prima uitgebeeld. Ik had alleen moeite met de tweede helft van de eerste akte, toch het meest theatrale deel van de opera. De graalridders staan daar op wankele houten stellages die ogenschijnlijk vlak daarvoor provisorisch in elkaar getimmerd zijn. Bepaald geen plek waar de engelen van God het heiligste van het heiligste in bewaring zouden geven, dunkt mij. De onthulling van de Graal is wel weer boeiend gerealiseerd, maar die hele bijeenkomst heeft een armoedige uitstraling. Maar goed, daarna volgt een weergaloos fraaie tweede akte; die grote schaal is een regelrechte vondst. Vanwege de eveneens krachtige uitvoering door Petrenko, Lang en Ventris is dit middenbedrijf opeens het hoogtepunt van de voorstelling, wat mij betreft. De derde akte heeft niet dezelfde magie, maar voldoet prima - tot aan de Verwandlungsmuziek mag het wel een beetje leeg en ruimtelijk zijn. En later deze maand nog maar eens...
2 opmerkingen:
Dit was een ronduit saaie Parsifal, eerste acte niet om door te komen; Fischer dirigeerde veel te gereserveerd en het KCO miste de 'bite' die een orkest dat vaker opera begeleid wel heeft. Duidelijk een productie met veel te hoog gespannen verwachtingen door al die namen (Audi, Fischer, KCO, Kapoor). Decors vond ik nauwelijks iets toevoegen, die veelbesproken bolspiegel, sja....leuk verzonnen, maar was nauwelijks een meerwaarde. Klingsor was ronduit een misser, stem veel te licht, onbeholpen geacteerd, miste het demonische. En de voortstrompelende Amfortas in zijn lendendoek was een lachertje. Parsifal voldeed. Petra Lang was de enige die echt overtuigde.
Afgelopen zondag 8 juli naar de laatste voorstelling van Parsifal geweest. Ik ben geen Wagnerliefhebber of -kenner, dus ik heb geen referentiekader. Mijn beeld bij Wagner is somptueuze en bombastische muziek, maar Fischer hield het juist slank en transparant, zodat alle instrumentale stemmen goed te horen waren. En als het moest stralen op extatische momenten, dan deed het dat ook. De zangers vond ik prima, alleen de enscenering was m.i. erg sober, somber, kaal, te "conceptueel". Voor mijn gevoel een grote discrepantie met de muziekstroom van Wagner. Neem alleen al het slot: "verlossing voor de Verlosser" - op het toneel gebeurde helemaal niets... En zo kan ik vele voorbeelden noemen: veel te statisch en te intellectueel allemaal, alsof Audi de "handrem" op Wagner wil zetten. De tweede akte was ook voor mij het hoogtepunt: tussen de eerste en de derde akte die vooral heel statig en sacraal zijn, was er in de tweede akte strijd, worsteling, verzoeking, verleiding, Eros en Agape die om de voorrang strijden. Schitterend gezongen ook.
Een reactie posten