Zondag 26 september 2010, Muziektheater Amsterdam
De Nederlandse Opera
Verdi: Les vêpres siciliennes
Hélène - Barbara Haveman
Henri - Burkhard Fritz
Guy de Montfort - Alejandro Marco-Buhrmeister
Ninetta - Lívia Ághová
Koor van De Nederlandse Opera
Nederlands Philharmonisch Orkest o.l.v. Paolo Carignani
Als deze opera van Verdi iets duidelijk maakt, dan is het wel dat al die bekendere opera's van hem zo ongelooflijk goed zijn en dat het componeren van zulke vloeiende muziek gewoon heel erg moeilijk is. In deze Franse versie van de Siciliaanse vespers zit soms geweldige muziek (met name gespeeld door het orkest), maar ook heel veel muziek die nog eens goed tegen het licht gehouden had mogen worden en dan door de wat oudere Verdi zeker afgekeurd zou worden. Je hoort ook in de niet-gelukte muziek vlagen van de latere, geniale Verdi, maar meer dan slechts een doorkijkje daarnaar is die muziek echter niet. Als luisteraar word je soms flink op de proef gesteld, de beloning is er dan ook af en toe, maar niet heel erg vaak. De enscenering is weinig interessant. Alles is in een moderne jas gegoten, maar had evengoed ook klassieker kunnen (en moeten) zijn. Als er al een diepere betekenis in de enscenering heeft gezeten: ik heb hem er niet uitgehaald. De zangers zijn redelijk tot goed, nergens uitmuntend. Haveman en Fritz zijn overtuigend, maar nergens echt groots. Marco-Buhrmeister klinkt wel erg eendimensionaal en nergens stralend. De ster van de middag was de dirigent; de kale Italiaan leek iets aan zijn rechterarm te hebben en dirigeerde vooral met zijn linkerhand, en net als zijn eerdere gastdirecties blonk het orkest nu uit in klankschoonheid en detailwerking. Het was goed om deze opera eens gehoord te hebben, maar het mag hierbij blijven wat mij betreft. En tja, ik blijf het programmatisch vreemd vinden dat we wel deze onevenwichtige Verdi aangereikt krijgen, terwijl Il trovatore en La forza del destino nog niet in het Muziektheater bij DNO te horen waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten