Zaterdag 28 november 2009, Concertgebouw Amsterdam
Radio Kamer Filharmonie o.l.v. Philippe Herreweghe
Inger Dam-Jensen, sopraan
Maria Streijffert, alt
Benjamin Hulett, tenor
Martin Snell, bas
Collegium Vocale Gent
Accademia Chigiana Siena
Beethoven: Missa Solemnis
De Missa Solemnis behoort tot Beethovens grootste scheppingen: het stuk is bizar, intrigeert en ontroert, is feitelijk onspeelbaar en toch ook prachtig gecomponeerd. Het koor speelt de hoofdrol in dit vijfdelige werk, en dit alles én juist het optreden van Herreweghe en zijn onvolprezen Collegium Vocale reden te over om een kaartje voor deze zaterdagmatinee te kopen. Het stuk heeft veel momenten die ik onaards mooi vind. Blijkbaar ligt de textuur van dit stuk me. Absoluut hoogtepunt is het Sanctus, en dan de eerste drie minuten daarvan. Daar word je een paar keer door Beethoven flink op het verkeerde been gezet, en volledig uitgetild boven het hier en nu. Dat getril uit ontzag voor de almacht... Had Beethoven maar zoiets van tien minuten geschreven, want ach, wat is dat Sanctus onaards mooi!
Nu dan voor het eerst live gehoord, in een meer dan prima uitvoering. Herreweghe dirigeerde net als op zijn opname naar mijn smaak iets te zachtaardig; blijkbaar heeft de uitdagender opname van Harnoncourt zich teveel in mijn hoofd genesteld. (Die van Gardiner slaat weer veel te ver door en klinkt onvriendelijk hard.) Maar goed: er stond wel een grandioos zingend koor op het podium; dit stuk is één van de meest veeleisende uit de koorliteratuur, maar dat liet het koor niet blijken. Van de vier solisten sprongen vooral de invallende alt Maria Streiffert en tenor Benjamin Hulett eruit. Ik heb - net als de verder doodstille zaal - ruim vijf kwartier ademloos genoten van deze uitvoering en vooral: van dit hemelse muziekwerk.
3 opmerkingen:
Beethoven de hemelbestormer en de alles (willen) omvattende is het mooist te horen met het Concertgebouworkest onder Bernstein, met een sublie...eh prachtige vioolsolo door Herman Krebbers. Inderdaad, het Sanctus is verbijsterend mooi, dat je niet kan geloven dat iemand dat op papier heeft kunnen krijgen.
De allesomvattende....goh wat aanbid ook ik deze muziek!
Drie keer live gehoord!
*1996 Sir John Eliot Gardiner - Orchestre Revolutionnaire et Romantique (8) (ik herinner me de vioolsolo uit het Sanctus, dat ging niet lekker, maar Luba Orgonasova en Bernarda Fink waren fabeltastisch
* 2004 Sir Roger Norrington - RphO (10!!)
Kasper Jansen schreef hierover:
"Hier trok een vredesleger ten strijde en Norrington kreeg er steeds meer plezier in. Hij danste, stampte en sprong als Leonard Bernstein en keek vaak achterom de zaal in, of wij wel hoorden hoe anders en hoe bijzonder het was. Natuurlijk hoorden we dat, Sir Roger. Het was hóógst bijzonder, had Beethoven het ooit maar zó gehoord. We hoorden ook hoe uitstekend het Nederlands Concertkoor en de solisten waren: vooral sopraan Meagan Miller en tenor Christian Elsner, naast mezzo Ingeborg Danz en bas Klaus Mertens."
* 2008 Yannick Nezet-Sequin - RphO (7)
Inderdaad een geweldige middag, afgelopen zaterdag. Het koor bestond eigenlijk uit twee kamerkoren die bij elkaar gevoegd waren; daardoor bleef het allemaal mooi kleinschalig en transparant, maar toch ook vol en krachtig. Ik vond Herreweghe voor zijn doen juist niet zachtaardig, maar fel en dramatisch, met ook voldoende aandacht voor de meer lyrische gedeelten. Kortom, een spirituele ervaring van de bovenste plank!
Een reactie posten