Vrijdag 7 augustus 2009, Concertgebouw Kleine Zaal Amsterdam
Ronald Brautigam, fortepiano
Beethoven: Pianosonate nr. 24 'Für Therese'
Beethoven: Pianosonate nr. 25
Beethoven: Pianosonate nr. 22
Beethoven: Pianosonate nr. 26 'Les adieux'
Beethoven: Pianosonate nr. 29 'Hammerklavier'
Ik kom gemiddeld iedere anderhalf à twee weken in het Concertgebouw, maar de laatste keer dat ik een concert in de Kleine zaal bezocht is al zeker enkele jaren geleden; volgens mij is dit de eerste muzieklog van een concert in de Kleine Zaal (en deze log is nu bijna drie jaar oud). Enfin, beter laat dan nooit, en dit en het hiernavolgende concert pasten perfect juist in die Kleine Zaal. Ronald Brautigam speelde in zes concerten alle pianosonates van Beethoven; ik kocht een los kaartje van de laatste twee concerten met de late sonates. Het zijn de sonates waarin Beethoven de al eerder in gang gezette ontworsteling aan de vaste sonatevorm omzet in een geheel persoonlijke vorm, even grillig als onnavolgbaar. Maar altijd meesterlijk. Het is dit inzicht die juist deze twee concerten - anders dan thuis op cd of bij uitvoering van een losse sonate als onderdele van een recital - zo speciaal maakten. Want die ogenschijnlijk zo braaf ingezette sonate nr. 22 op. 54 kent een tweede deel waarna pianist en luisteraar met tong op de knieën achterblijven. Maar goed, hoe fraai die andere sonates nr. 24-26 ook zijn, bij de Hammerklavier verbleekt eigenlijk alles - het Adagio is voor mij het ultieme pianostuk. Brautigam speelde prima. Niet feilloos, maar gedurfd en stevig aangezet. En om de Hammerklavier op een Hammerklavier te horen door zo'n goede pianist die zelf ook een beetje aan Beethoven doet denken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten