Dinsdag 20 mei 2025, Teatro alla Scala Milaan
Teatro alla Scala
Weill Triptych
Die sieben Totsünden
Anna I - Alma Sadé
Anna II - Lauren Michelle
Bruder I - Elliott Carlton
Hines
Mutter - Andrew Harris
Vater - Matthäus Schmidlechner
Bruder II - Michael Smallwood
Actor - Geoffrey Carey
Jimmy - Andrew Harris
Bobby - Elliott Carlton Hines
Billy - Michael Smallwood
Charlie - Matthäus Schmidlechner
Jessie - Lauren Michelle
Bessie - Alma Sadé
Actor - Geoffrey Carey
The Songs of Happy End
Sam Worlitzer - Elliott Carlton Hines
Die Fliege - Natascha Petrinsky
Lilian Holiday - Wallis Giunta
Jane - Lauren Michelle
Mary - Alma Sadé
Ein Mann - Matthäus Schmidlechner
Hanibal Jackson - Michael Smallwood
Die Leute - All soloists
Actor - Geoffrey Carey
Orchestra del Teatro alla Scala o.l.v. Riccardo Chailly
Toen ik in een vlaag van verstandsverbijstering in een paar muisklikken voor dit seizoen een opera-abonnement in de Scala van Milaan kocht (overigens geen seconde spijt daarvan!), wist ik dat ik enkele producties niet de moeite en kosten van het heen en weer vliegen, bnb regelen etc. waard vond. Maar deze productie met drie stukken van Kurt Weill, gedirigeerd door Chailly: daar moest ik heen. En dat terwijl ik eigenlijk volledig onbekend ben met de muziek van Weill. Ik heb niks van hem op cd, hoorde weliswaar ooit Die sieben Todsünden in de Doelen in Rotterdam o.l.v. Simon Rattle. Ik was 17 en had nauwelijks concertervaring. Ik kan me er alleen van herinneren dat ik er niks van snapte. Maar als Chailly dit in de Scala op de lessenaars zet, dan moest dat wel iets veelbelovends zijn. En ja, het was werkelijk een geweldige avond. Bij elkaar twee uur muziek, drie stukken met ieder een eigen sfeer, geacteerd en gezongen door een vaste kern zangers aangevuld met anderen. En dat voor een zaal die slechts voor driekwart gevuld was, en grotendeels met ouderen in avondkledij cq. maatpak. Maar: om half elf was het applaus luid en jubelend. Hier was een perfecte show gegeven waarin alles klopte. De zangers hadden afwisselend de hoofd- of een bijrol, en zongen allemaal prachtig. Ze acteerden daarnaast alsof dat hun professie was. En tja, dan het orkest: saxofoons, veel slagwerk... wie bekend is met de muziek van Weill, weet welke klankkleuren en bijpassend instrumentarium hij voorschrijft. Chailly is een meester in scherpte, detailwerking, ritme. Een lust voor het oor. Ook voor het oog: er werd gedanst, gestorven, geliefkoosd, gedronken en gefeest etc. The Songs of Happy End werd het hoogtepunt. Een collectie liederen van allerlei aard, prachtig uitgebeeld. Ik ben net thuis van een fenomenale Siegfried (volgt/zie hierboven), maar deze Weill-Triptych had ik niet willen missen.
