Opera 12 februari 2025

Woensdag 12 februari 2025, Teatro alla Scala Milaan

Teatro alla Scala

Wagner: Die Walküre

Siegmund - Klaus Florian Vogt

Sieglinde - Elza van den Heever

Hunding - Günther Groissböck
Wotan - Michael Volle
Brünnhilde - Camilla Nylund
Fricka - Okka von der Damerau
Orchestro del Teatro alla Scala o.l.v. Simone Young

Ik schreef twee maanden geleden (hier) dat ik in een (half-dronken) vlaag van verstandsverbijstering een abonnement op de Scala in Milaan had gekocht, vooral vanwege La forza del destino van Verdi die bovenaan mijn bucket list stond om in dat theater te horen. Het abonnement bevat enkele no-goes en twijfelgevallen (ik ben per keer zo'n 400 euro kwijt aan vlucht en bnb), maar goed, deze volgende op de abonnementenlijst was een must-go. Ik hoorde Die Walküre één keer concertant in het Concertgebouw o.l.v. Haitink met (toen nog) zijn Covent Garden-orkest voordat ik in 2005 deze weblog startte, en verder zo'n keer of vijftien in het Muziektheater in de regie van Pierre Audi (zie hier de laatste weblog daarvan). Tja, dan ga je opeens naar een andere Walküre, maar hoe anders en hoe goed was deze in de Scala. Regisseur David MacVicar koos voor een duistere, maar bovenal partituurgetrouwe uitbeelding. Meest in het oog springend: de paarden waarmee Brünnhilde en haar zusters het toneel bestormden. Acrobaten op buigzame stelten, met erboven een paardenkop. Bij het begin van de tweede akte waar Brünnhilde met haar zware hojotoho's opwachting maakt, vond ik dat gespring van haar paard storend, maar in de Walkürenritt in de derde akte bleek dat gespring opeens subliem. Bij Audi was die Walkürenritt zeer gestileerd, hier was het volledige chaos, maar hoe helder klonken de acht dames: iedere stem was glashelder te horen. Maar goed, verder was dit een fantastische Walküre. Om te beginnen in de eerste akte Klaus Florian Vogt als Siegmund - ik hoorde hem eerder in Die tote Stadt van Korngold (ook voordat ik deze weblog begon), als Kaiser in Die Frau ohne Schatten in Amsterdam (de eerste keer van de drie hier) en concertant bij het KCO als Lohengrin (hier) en vaker nog. Hij heeft een jongensachtige stem, en ik was enorm benieuwd hoe hij Siegmund zou zingen. Nou, hoe jongelings wil je het hebben. Elza van den Heever was zijn tegenspeelster, en zij moest er even inkomen, maar het slot van de eerste akte was grandioos, en in de tweede en derde akte zong ze werkelijk geweldig. En dan Michael Volle en Camilla Nylund als Wotan en Brünnhilde. Zowel in de tweede als de derde akte hebben ze essentiële confrontaties, en ze zongen beiden sonoor, met autoriteit. Camilla Nylund (ik hoorde haar ook in die concertante Lohengrin (hier) en vorig jaar als Kaiserin in Die Frau ohne Schatten in Dresden (hier) is een van de leidende Brünnhilde's van deze tijd, en dat bleek. Sonoor, trefzeker, krachtig. Volle was een autoritaire Wotan, maar in zijn Abschied ontroerend. Maar dan: dit was mijn eerste uitvoering geleid door een vrouwelijke dirigent, en wat voor een! Simone Young begon de tweede akte zonder buiging naar de zaal, maar aan het begin van de derde klonken duizenden brava's. Ze leidde het Scala-orkest met autoriteit, en met gevoel, en wat klonk alles mooi. Ik hoorde details die ik nog nooit eerder had gehoord (en ik ken deze opera van maat tot maat)!  Enfin, het is allemaal nog te vers en te geweldig, maar ik verheug me enorm op het vervolg - ook in mijn abonnement - Siegfied in juni a.s. Ook met Vogt (nu in de titelrol) en Nylund, en gedirigeerd door Simone Young. Naast Brünnhilde ging ook de paard-acrobaat in slaap - in juni worden beiden door Siegfried wakker gemaakt. Ik kan niet wachten!