Recital 11 februari 2018

Zondag 11 februari 2018, Concertgebouw Amsterdam
Mikhail Pletnev, piano

Rachmaninov: Préludes, Elégie, Humoresque etc.
Rachmaninov: Sonate nr. 1

Ik kocht pas enkele dagen voor dit recital een kaartje, ook al had ik eigenlijk al lang besloten hierheen te willen. Ik hoorde Pletnev nooit eerder als pianist; wel al enkele keren als dirigent, zowel met het KCO (zie hier de weblog van zijn laatste optreden) als (lang geleden) eens met zijn eigen Russisch National Orkest. En zijn reputatie als pianist is minstens zo groot als die als dirigent. En ja, een heel Rachmaninov-programma: ook nog nooit meegemaakt. Het werd een geweldig concert. Ik zat op de eerste rij van het podium, op de hoek, vlak achter de piano, een Shigeru Kawai vleugel (waarschijnlijk zijn eigen instrument?). Ik keek Pletnev van vlakbij op zijn rug, en op zijn vingers. Wat een beheersing en balans, ook in die bravourestukken waarmee hij het recital opende. Het programma uit het boekje werd omgegooid - eerst de losse stukken, na de pauze de sonate, en ook in de losse stukken werd gerommeld, dus ik weet niet precies meer welke losse stukken werden gespeeld. In ieder geval wel de krakers: de Prélude op 3 nr. 2 in cis, en die op. 23 nr. 2, 5 en 7. Pletnev speelde ze feilloos, en uiterst poëtisch, niet als een klavierleeuw. Ik kende de Eerste pianosonate niet, had er ook geen cd-opname van, maar door de Pletnev heb ik het in mijn hart gesloten. Het is neo-Schubert, neo-Schumann, neo-Brahms, maar ook onmiskenbaar Rachmaninov. Een prachtige sonate, dat door Pletnev ongelooflijk subtiel en ragfijn werd gespeeld. Ik kocht er meteen een cd-opanme van en beluisterde het al vele keren. Ik ga me maar eens meer in Rachmaninov verdiepen, gewoon geweldige muziek. Met dank aan die subtiel spelende ijskonijn Pletnev.