Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Andrew Manze
Pekka Kuusisto, viool
C.Ph.E. Bach: Symfonie in Bes, Wq 182, nr. 2
J.S. Bach: Brandenburgs concert nr. 3
Hillborg: Bach Materia
Haydn: Uit Die Schöpfung: Einleitung 'Die Vorstellung des Chaos'
Beethoven: Symfonie nr. 1
Een hoogst curieus maar vermakelijk concert, met een programma gebouwd rondom muzikale mecenassen. Andrew Manze debuteerde bij het KCO en deze 'oude-muziekspecialist' dirigeerde zowel uitbundig als aanstekelijk. Zo'n symfonietje van Carl Philip Emanual Bach: hoe simpel het ook klinkt, het is razend lastig om te spelen. En Manze had er duidelijk met het orkest op gestudeerd. Daarna kwam solist Kuusisto op, de inmiddels uitbuikende blonde jonge Finse violist die bekend staat om zijn eigenzinnige programmeringen. Welnu, de helft van het orkest verplaatste zich naar achteren, en mocht op het podium meeluisteren met het publiek naar een gedreven, maar wat ruw gespeeld Derde Brandenburgs concert. Ik hoorde het ooit eens eerder life, bij wat in mijn herinnering mijn eerste klassieke concert was, door het Limburgs Symfonie Orkest (André Rieu speelde als tweede violist mee) in december 1981 (zie hier de weblog ervan). Kuusisto speelde mee met de eerste violen, en dat was bewust, want na afloop bleef hij op het podium, stemde hij zijn viool samen met het orkest, en terwijl het publiek nog vrolijk kwekte over koetjes en kalfjes bleek gaandeweg dat dat stemmen het begin vormde van het stuk van Hillborg voor viool en strijkers. Het werd het hoogtepunt van de avond: het is een uiterst virtuoos en spetterend werk waarin de solist veel ruimte kreeg om te improviseren. Dat deed Kuusisto dan ook, met name in een één-tweetje met solocontrabassist Dominic Seldis. Publiek en orkestleden wisten niet wat ze hoorden. Een onvergetelijk schouwspel voor oog en oor. Na de pauze kalmer vaarwater met het openingsdeel uit Die Schöpfung van Haydn, zonder onderbreking overgaand in Beethovens Eerste. Lekker gespeeld allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten