Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Semyon Bychkov
Emanuel Ax, piano
Mozart: Pianoconcert nr. 22, KV482
Mahler: Symfonie nr. 5
Dit was het eerste concert in een reeks van acht waarin steeds de Vijfde van Mahler het hoofdgerecht vormt. Voor de pauze mijn favoriete Mozart-pianoconcert dat ik nog nooit eerder live hoorde. Het concert in Es is puntig, met pauken en trompetten, en tegelijkertijd uiterst lieflijk en emotioneel. Het concert is zo divers, zo vol stemmingswisselingen, dat ik er nog steeds geen ideale cd-opname van heb kunnen vinden (ik heb er zeker 10 verschillende). De ene is te zijïg, de ander te hoekig, enzovoort. Deze uitvoering in de zaal was opvallend goed. Bychkov liet het orkest punting en tegelijkertijd vloeiend spelen, terwijl Emanual Ax de muzikaliteit zelve is. Het middendeel - één van Mozarts mooiste stukken - werd geweldig gespeeld; ik moest vechten tegen de waterlanders. Het KCO en Mozart: minstens zo'n geslaagde combinatie als het orkest met Mahler. Ax gooide er nog twee toegiften bovenop (Schubert en Schumann), dus de pauze was pas om half tien afgelopen - en dan die Vijfde Mahler... Het is een grandioze symfonie, maar ook een zware beklimming. Na de twee heftige openingsdelen is het lange Scherzo een wereld op zich. Bychkov nam het Adagietto sneller dan ik ooit eerder hoorde - vloeiend, intiem, en ja: echt Adagietto. Het slotdeel is een Schlussgesang van een kwartier. Een prima uitvoering, in de Volkskrant beschreven als een welkome evenwichtige uitvoering na de uitdagend-persoonlijke Mahlers van Gatti. Ik ga voor Gatti, maar deze Bychkov-Mahler was gewoon goed! Op de foto hierboven - van de facebookpagina van het KCO - bespreken dirigent en solist hoe ze het gaan aanpakken.
